تاب آوري مادران دانش آموزان با ناتواني يادگيري بر اساس حمايت اجتماعي: اثر واسطه اي راهبردهاي مقابله اي

پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش واسطه اي راهبردهاي مقابله اي در رابطه ي بين تاب آوري مادران دانش آموزان با ناتواني يادگيري و حمايت اجتماعي انجام پذيرفت. پژوهش حاضر از نوع توصيفي-همبستگي بود. جامعه آماري را تمامي مادران دانش آموزان با ناتواني يادگيري تشكيل مي داد كه فرزندشان در سال تحصيلي 97-1396 در مراكز ويژه ناتواني يادگيري شهر شيراز مشغول به تحصيل بودند. گروه نمونه شامل 147 مادر بود كه با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. به منظور بررسي متغيرهاي پژوهش، هر يك از شركت كنندگان مقياس حمايت اجتماعي ادراك شده چندبعدي (زيمت و همكاران، 1988)، پرسشنامه مقابله چندبعدي (اندلر و پاركر، 1990) و مقياس تاب آوري كانر و ديويدسون (2003) را تكميل نمودند. نتايج تحليل مسير از نوع مدل يابي معادلات ساختاري نشان داد كه مدل پيشنهادي با داده هاي اين پژوهش برازش مناسبي دارد. حمايت اجتماعي به نحو مستقيم توانست تاب آوري مادران را پيش بيني كند. يافته ها نشان دادند كه حمايت اجتماعي از طريق واسطه گري راهبردهاي مقابله اي، به نحو غير مستقيم نيز تاب آوري مادران را پيش بيني مي كند. نقش واسطه اي راهبردهاي مقابله اي با استفاده از آزمون بوت استراپ معنادار بود. با توجه به يافته هاي به دست آمده مي توان نتيجه گرفت كه حمايت اجتماعي از طريق راهبردهاي مقابله اي مي تواند بر تاب آوري مادران دانش آموزان با ناتواني يادگيري اثر مثبت بگذارد.