اثربخشي گروه درماني شناختي رفتاري بر ميزان افسردگي و خودكارآمدي اجتماعي والدين داراي فرزند سندروم داون در شهر بندرعباس

هدف از انجام اين تحقيق اثربخشي گروه درماني شناختي رفتاري بر ميزان افسردگي و خودكارآمدي اجتماعي والدين داراي فرزند سندروم داون در شهر بندرعباس مي باشد. روش تحقيق اين پژوهش توصيفي و از آنجا كه به جمع آوري اطلاعات مربوط به ويژگي هاي جمعيت شناختي و توصيف وضعيت موجود مي پردازد، از نوع پيمايشي و از طرفي با توجه به اهداف تحقيق به سنجش رابطه ميان متغيرها مي پردازد، از نوع همبستگي است. در دسته بندي تحقيقات بر حسب هدف، اين تحقيق در دسته تحقيقات كاربردي جاي مي گيرد. روش تحقيق اين پژوهش آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس آزمون مي باشد. گروه آزمايش طي جلساتي تحت پروژه درماني شناختي رفتاري قرار گرفتند اما گروه كنترل از آموزش ها بي بهره مي باشند و در نهايت هر دو گروه به پس آزمون ها پاسخ دادند. براي جمع آوري اطلاعات مورد نياز پژوهش حاضر از پرسشنامه به عنوان يكي از ابزار جمع‌آوري اطلاعات استفاده گرديد. پرسشنامه هاي مورد استفاده در اين تحقيق پرسشنامه افسردگي بك (BDI) و پرسشنامه خودكارآمدي اجتماعي اسميت و بتز (2000) مي باشد. جامعه آماري تحقيق حاضر را والدين (خانواده هايي) داراي فرزند مبتلا به بيماري سندروم داون تشكيل مي دهند. جامعه آماري تحقيق حاضر 180 خانواده كه داراي فرزند مبتلا به بيماري سندروم داون هستند تشكيل داده اند. نمونه آماري با توجه به جامعه آماري توسط فرمول كوكران تعيين گرديد. در نهايت جهت دستيابي به اهداف پژوهش تعداد 122 نفر (61 نفر گروه آزمايش 61 نفر گروه كنترل) مورد بررسي قرار گرفته و در نهايت نتايج دو گروه با يكديگر مقايسه گرديد. نتايج نشان داد كه درمان شناختي رفتاري بر كاهش ميزان افسردگي والدين داراي فرزند سندروم داون تأثير دارد. همچنين نتايج نشان داد كه درمان شناختي رفتاري بر كاهش ميزان خودكارآمدي اجتماعي والدين داراي فرزند سندروم داون تأثير مثبت دارد.