كندوكاوي در عوامل فلسفي كندي رشد تعليم و تربيت كودكان با نيازهاي ويژه در ايران

هدف از مقالة حاضر شناسايي و تبيين عوامل فلسفي دخيل در رشد نايافتگي آموزش و پرورش كودكان با نيازهاي ويژه در كشور است. در همين راستا، اين پرسش مطرح مي شود كه چه دلايل و عوامل فلسفي در رشد نايافتگي آموزش و پرورش كودكان با نيازهاي ويژه به خصوص در دوران بعد از انقلاب تأثير داشته اند؟ مقالة حاضر از نوع مطالعات فلسفي است و به همين دليل با روش تأمل فلسفي انجام شده است. كندوكاو در وضعيت آموزش و پرورش دانش آموزان با نيازهاي ويژه و تحليلهاي انجام شده، نشان مي دهد كه چهار عامل: 1) حاكميت رويكرد فقاهتي تكليف گرا در فلسفة تربيتي اسلامي رايج در نظام آموزش و پرورش، 2) غلبة منطق ارسطويي در مباني فلسفي نظام آموزش و پرورش ايران 3) حاكميت آرمان گرايي بر مباني فلسفي تربيتي اسلامي فعلي و بالاخره 4) ايدئولوژيك بودن نظام آموزش و پرورش، در كندي رشد آموزش و پرورش كودكان با نيازهاي ويژه به صورت عمدتاً غير مستقيم نقش داشته اند. در پايان مقاله، تغيير رويكرد حق مداري به جاي تكليف مداري، منطق فازي به جاي منطق ارسطويي، حاكميت رويكرد آرمانگراي واقع نگر به جاي آرمان گرايي صرف و بالاخره نگاه انسان مدارانه به جاي نگاه ايدئولوژيك، به عنوان راهكارهاي برون رفت از وضعيت حاضر به منظور تسهيل و تسريع رشد آموزش و پرورش كودكان با نيازهاي ويژه پيشنهاد شده اند.