بررسي عملكرد دو روش فضاي پوچي و بيشترين مقدار بهره در انتخاب متغيرهاي كنترلشونده به منظور پيادهسازي كنترل خودبهينه

امروزه پاسخ به تقاضاي رو به رشد صنايع براي بهبود بهرهوري فرآيندهاي شيميايي و استفاده بهينه از مواداوليه و انرژي مورد استفاده در آنها، نيازمند رسيدن به درك دقيق و كاملي از رفتار فرآيندهاست . به طور معمول افزايش بهرهوري متناظر با استفاده از سيستمهاي كنترل و بهينهسازي پيچيدهتر است، كه از روشهاي پيشرفتهي كنترل و بهينهسازي استفاده ميكنند اما كنترل خودبهينه به عنوان يكي از تئوريهاي مطرح شده در اين حوزه، با رويكردي متفاوت به بررسي موضوع ميپردازد. بر خلاف روشهاي متداول، در اين روش توجه طراح بيشتر بر انتخاب ساختار كنترلي مناسب معطوف مي شود و در حقيقت طراح تلاش دارد با انتخاب متغيرهاي كنترلشوندهي مناسب نياز به استفاده از روشهاي پيچيدهي بهينهسازي را به حداقل برساند . تا كنون روشهاي مختلفي براي انتخاب متغيرهاي كنترلشونده مطرح شدهاند كه در اين مقاله عملكرد دو روش فضاي پوچيNull space و بيشترين مقدار بهره Maximum Gain Rule بر روي يك سيستم راكتور ساده مورد مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج حاصل از شبيهسازي نشان ميدهند كه اگر چه با استفاده از تركيب اندازهگيريهاي به دست آمده از روش فضاي پوچي به عنوان متغير كنترلشونده، ميزان اتلاف به طور قابل قبولي كاهش پيدا ميكند، اما با محاسبهي مستقيم تركيب بهينه با استفاده از مدل غيرخطي ميزان كاهش اتلاف باز هم بهبود (اتلاف كمتر) پيدا خواهد كرد