بررسي تاثيرات برنامه ريزي استراتژيك بر اقدامات مستقل و عملكرد سازماني

تمایل برای از تاكید اندازی نقش برنامه ریزی راهبردی در سالیان اخیر و بجای آن توجه به استقلال مدیریت و یادگیری سازمانی وجود داشته است. با اینحال هنوز بسیاری از سازمان ها به برنامه ریزی برای آینده ادامه می دهند. این مسئله ضرورت بررسی تاثیرات برنامه ریزی راهبردی در ارتباط با اقدامات مستقل مدیران را آشكار می نماید. تحقیقات اخیر پیرامون اثرات عملكرد برنامه ریزی راهبردی بدون نتیجه و ناتمام بوده اند و شواهد در مورد اهمیت راهبردی اقدامات سازشی اتخاذ شده توسط مدیران سطوح پایین تر، تا حدودی به صورت داستان گونه باقی مانده است. آنچه كه در این میان از اهمیت بیشتری برخوردار است، دیدگاه های مخالف دانش پژوهان معاصر می باشد. عده ای بر این باورند كه اقدامات مستقل برای انطباق راهبردی به صورت الزام آور است، در حالیكه برنامه ریزی مانع از تغییر شود. در سوی مقابل، سایرین بر این باور هستند كه برنامه ریزی متمركز برای اقدامات پاسخگو واكنش گرای سازمان ها و محرك تفكر راهبردی سازشی مورد نیاز است. برای روشن كردن این معما، در این مطالعه سعی شده است تا یك برنامه تحقیقاتی جدید با بررسی اثرات عملكرد دوگانه برنامه ریزی راهبردی و اقدامات مستقل در فرآیند شكل گیری استراتژی ارایه شود. نتایج نشان می دهند كه برنامه ریزی راهبردی از تاثیرات عملكردی مثبتی در صنایع برخوردار است و همراه با اقدامات مستقل وجود دارد كه در آنجا مدیران تصمیمات پاسخگو در بهبود و ارتقای عملكرد تحت شرایط محیطی متغیر اتخاذ می نمایند.