ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﻓﻀﺎﻫﺎي ﺷﻬﺮي ﭘﺎﯾﺪار، ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻣﻮردي: ﻣﺤﻠﻪ ﺑﺎغ ﺑﻪ اﺻﻔﻬﺎن

ﻓﻀﺎﻫﺎي ﺷﻬﺮي ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺮﮐﺰ ارﺗﺒﺎط در ﺷﻬﺮﻫﺎ، ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤﯽ در زﻧﺪﮔﯽ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و اﻗﺘﺼﺎدي ﺳﺎﮐﻨﺎن دارﻧﺪ، ﺑﻪ ﻋﻤﻮم ﺷﻬﺮوﻧﺪان ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺘﻪ و ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﻪ ﮐﺎﻟﺒﺪي ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﺣﻀﻮر اﻧﺴﺎن و ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ او ﻣﻌﻨﺎ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻨﺪ اﻣﺎ اﯾﻦ وﯾﮋﮔﯽ ﻫﺎي ﮐﺎﻟﺒﺪي ﻓﻀﺎﻫﺎي ﺷﻬﺮي اﺳﺖ ﮐﻪ زﻣﯿﻨﻪ ﺳﺎز ورود و ﻣﮑﺚ ﮔﺮوه ﻫﺎي اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﻪ ﻓﻀﺎﺳﺖ. در ﻗﺮن اﺧﯿﺮ ورود ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻪ ﻓﻀﺎﻫﺎي ﺷﻬﺮي و اﻓﺰاﯾﺶ آﻟﻮدﮔﯽ ﻫﺎ، روﯾﮑﺮدي ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎﯾﺪار را ﻣﻄﺮح ﮐﺮده ﮐﻪ ﺑﺮ اﺣﯿﺎي ﻣﺠﺪد ﻣﺤﻼت و ﻓﻀﺎﻫﺎي ﻣﺤﻠﯽ ﺗﺎﮐﯿﺪ دارد و ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﺎﺻﺮ و ﮐﯿﻔﯿﺖ ﻫﺎي اﯾﻦ ﻓﻀﺎﻫﺎ را از ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﻬﻢ در اﯾﺠﺎد ﭘﻮﯾﺎﯾﯽ و ﺳﺮزﻧﺪﮔﯽ ﺷﻬﺮ ﻣﯽ داﻧﺪ. ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﻌﯽ دارد ﺑﺎ ﺗﻠﻔﯿﻖ دو روﯾﮑﺮد ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎﯾﺪار و اﺣﯿﺎي ﻓﻀﺎﻫﺎي ﺷﻬﺮي، اﯾﻦ ﻓﻀﺎﻫﺎ را در ﻣﺤﻠﻪ ﺑﺎغ ﺑﻪ اﺻﻔﻬﺎن ﻣﻮرد ارزﯾﺎﺑﯽ ﻗﺮار دﻫﺪ. ﻣﺤﻠﻪ ﺑﺎغ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺑﺨﺶ ﻫﺎي ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺷﻬﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد داﺷﺘﻦ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺗﺎرﯾﺨﯽ واﺟﺪ ارزش و داﺷﺘﻦ روﻧﻖ اﻗﺘﺼﺎدي و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ در ﮔﺬﺷﺘﻪ، اﻣﺮوزه ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﻓﺮﺳﻮدﮔﯽ ﻫﺎي ﮐﺎﻟﺒﺪي و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﺳﺮزﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد را از دﺳﺖ داده اﺳﺖ و ﻓﻀﺎﻫﺎي ﻋﻤﻮﻣﯽ آن ﻧﯿﺎز ﺑﻪ اﺣﯿﺎء دارﻧﺪ. در اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﺷﺎﺧﺺ ﻫﺎي ﮐﺎﻟﺒﺪي ﻓﻀﺎﻫﺎي ﻣﺤﻠﻪ اي ﭘﺎﯾﺪار از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﺸﺎﻫﺪات ﻣﯿﺪاﻧﯽ در ﻣﺤﻠﻪ ﺑﺎغ ﺑﻪ ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ و ﺑﺮاي ﺗﺤﻠﯿﻞ داده ﻫﺎ از ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻤﯽ و ﮐﯿﻔﯽ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﮑﻤﻞ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺑﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺑﺮ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺣﺎﺻﻞ از ﭘﮋوﻫﺶ و ﺑﺎ رﻋﺎﯾﺖ ﺷﺎﺧﺺ ﻫﺎي ﭘﺎﯾﺪاري ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪه، راﻫﮑﺎرﻫﺎﯾﯽ در راﺳﺘﺎي ﻣﺤﻠﻪ ﺑﺎغ ﺑﻪ اﺻﻔﻬﺎن، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻟﮕﻮي ﻓﻀﺎﻫﺎي ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻣﺤﻠﻪ اي ﭘﺎﯾﺪار اراﯾﻪ ﻣﯽ ﮔﺮدد و ﯾﮏ ﻣﻌﺒﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس اﯾﻦ ﺷﺎﺧﺺ ﻫﺎ ﻃﺮاﺣﯽ ﻣﯽ ﮔﺮدد..