بررسي اثرات اجراي پروژه هلالي آبگير بر روند اصلاح و احيا مراتع با الگو گيري از جلوه هاي دانش بومي در استان خراسان جنوبي (مرتع تخويج و تشوند (شهرستان در ميان)

اغلب مراتع ايران درمحدوده آب وهوايي خشك و نيمه خشك واقع شده اند و دراين نواحي بخش اعظم بارندگي جهت رشدگياهان مورد نياز است و بايد درهمان نقطه اي كه نازل ميشود ذخيره شده و به مصرف گياه برسد شرايط فعلي مراتع استان خراسان جنوبي به گونه اي است كه قسمت اعظم آن درنتيجه بهره برداريهاي بيرويه طي ساليان دراز پوشش گياهي مرغوب كاهش يافته و علاوه برجاري شدن رواناب ها لگدكوب شدن خاك سطحي و تردد بيش ازحددام نيز باعث تشديد فرسايش آبي و بادي هدررفت مواد غذايي خاك شورشدن و ازهم پاشيدگي ساختمان آن شده است ازاين رو اجراي عمليات بيومكانيك خاك به منظور افزايش نفوذپذيري و ذخيره نزولات آسماني اجتناب ناپذير است كه علاوه برحفظ خاك منجر به افزايش كمي و كيفي توليد علوفه نيز خواهد شد دراين راستا شيوه هاي مختلفي تحت عنوان پروژه هاي استحصال آب باران و ذخيره نزولات اسماني درطرح بهبود و اصلاح مراتع درمناطق خشك و نيمه خشك مطرح ميشود تحقيق حاضر نشان ميدهد كه اجراي عمليات احيايي ذخيره نزولات اسماني توام با بذرپاشي به روش هلالي ابگير تاثير قابل ملاحظه اي برافزايش تقويت و بهبود پوشش گياهيو توليد علوفه درمراتع دارد به گونه اي كه پس ازگذشت 5 سال اززمان اجراي پروژه ميزان پوشش گياهي حدود بيش از2برابر افزايش يافته و ازطرفي افزايش ميزان توليد علوفه قابل برداشت مرتعي طي سنوات نرمال و فاقد خشكسالي حدود 40 كيلوگرم و درسنوات خشكسالي 25كيلوگرم علوفه خشك درهكتار مي باشد