ﺑﻬﺮه ﻣﻨﺪي از ﺑﺎم ﺳﺒﺰ در ﺳﺎﺧﺖ ﺳﮑﻮﻧﺘﮕﺎﻫﻬﺎي ﺷﻬﺮي، ﮔﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﻌﻤﺎري ﭘﺎﯾﺪار

ﻣﻔﻬﻮم ﭘﺎﯾﺪاري در دﻫﻪ 1970 ﻣﯿﻼدي، ﻧﺘﯿﺠﻪ آﮔﺎﻫﯽ ﺑﺸﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺤﯿﻂ زﯾﺴﺖ، ﻣﺸﮑﻼت ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ- اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و اﻗﺘﺼﺎدي ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ. ﯾﮑﯽ از ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ اﻫﺪاف ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎﯾﺪار، ﺣﻔﻆ ﻃﺒﯿﻌﺖ و ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ زﯾﺴﺖ ﻣﺤﯿﻄﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺟﻤﻠﻪ آﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺟﻬﺎن اﻣﺮوز ﺑﺎ آن دﺳﺘﻪ ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮم ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﮐﺎﻫﺶ آﻟﻮدﮔﯽ ﻫﻮا و ﺑﻬﺮه ﻣﻨﺪي از اﻧﺮژي ﻫﺎي ﭘﺎك ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. اﺻﻼح ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻋﻨﻮان ﺷﺪه و ﺗﺠﻠﯽ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎﯾﺪار در ﺣﻮزه ﻣﺤﯿﻂ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه، ﻣﻌﻤﺎري ﭘﺎﯾﺪار ﻧﺎﻣﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد. از اﯾﻦ رو اﻣﺮوزه ﺑﺸﺮ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل راﻫﮑﺎرﻫﺎﯾﯽ در ﺟﻬﺖ ﺣﻔﻆ ﻣﺤﯿﻂ زﯾﺴﺖ ﺑﺮاي ﺗﺤﻘﻖ اﻣﺮ ﻣﻌﻤﺎري ﭘﺎﯾﺪار ﺟﻬﺖ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﭘﺎﯾﺪار ﺑﺮاي ﮔﺬران ﯾﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺎﻟﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ، از اﯾﻦ رو در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن ﺳﺎﺧﺖ ﺑﺎم ﻫﺎي ﺳﺒﺰ ﺑﺮ ﻓﺮاز ﺳﮑﻮﻧﺘﮕﺎﻫﻬﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮي اﻣﺮي ﮐﺎرآﻣﺪ ﺑﺮاي ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ در ﮐﻨﺎر ﺣﻔﻆ ﻣﺤﯿﻂ زﯾﺴﺖ ﺷﻬﺮي )اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺟﺎي ﻗﺮار ﮔﯿﺮي در ﮐﻨﺎر ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﻓﺮاز آﻧﻬﺎ( و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﺗﻮﻟﯿﺪ اﮐﺴﯿﮋن، آﻟﻮدﮔﯽ ﻫﺎي ﻓﺮاوان ﻧﺎﺷﯽ از ﺧﻮدروﻫﺎ و ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﺻﻨﻌﺘﯽ را از ﺑﯿﻦ ﺑﺮده و ﻫﻮاﯾﯽ ﭘﺎك ﺑﻪ دور از آﻟﻮدﮔﯽ ﺻﻮﺗﯽ ﻧﺎﺷﯽ از آﻧﺎن ﺑﺮاي ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. از اﯾﻦ رو در اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ اي اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﺗﻌﺮﯾﻔﯽ ﮐﺎﻣﻞ از ﻣﻌﻤﺎري ﭘﺎﯾﺪار و اﻫﺪاف آن ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ، ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺑﺮرﺳﯽ اﻧﻮاع ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻫﺎي ﺑﺎم ﺳﺒﺰ در ﺳﮑﻮﻧﺘﮕﺎﻫﻬﺎي ﺷﻬﺮي و ﺑﯿﺎن وﯾﮋﮔﯽ ﻫﺎي آﻧﻬﺎ ﺑﻬﺮه ﻣﻨﺪي از اﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان راﻫﮑﺎري ﻋﻤﻠﯽ ﺟﻬﺖ ﺗﺤﻘﻖ اﻣﺮ ﻣﻌﻤﺎري ﭘﺎﯾﺪار ﺑﯿﺎن داﺷﺘﻪ اﺳﺖ.