دستيابي به مديريت پايدارمنابع طبيعي ازطريق كاهش اثرات خشكسالي و ارتقاء وضع معيشتي جوامع بومي و محلي

بيش ازيك چهارم ازخشكي هاي جهان تحت تاثير بيابان زايي است و بهره برداريهاي غيراصولي و بي رويه زامنابع طبيعي و محيطي باعث گسترش فزاينده پديده بيابانزايي شدها ست كه اين جريان با شتاب قابل توجهي ازمرز هاي جغرافيايي كشورها تجاوز كرده و به شكل يك معضل منطقه اي و اغلب فرامنطقه اي درامده است كه توسعه پايدارملي و منطقه اي و جهاني را دچارچالش جدي نموده است و مانع اساسي دررشد و بهره برداري جهاني شده است ازاين رو چاره انديشي آن نيز بايد جهاني و منطقه اي باشد و هركشور به سهمخود درحل اين معضل مشاركت و اقدام نمايد اما فقدان جامع نگري و كم توجهي به تفاوت هاي موجود درويژگيهاي اكولوژيكي اقتصاديو اجتماعي مناطق مختلف مانع افزايش بازده فعاليت ها شدها ست عامل مهم دراين زمينه فقدان برنامه اجرايي هماهنگ براي ايجادمحيطي پايدار است به همين دليل برنامه اقدام ملي اولويت نخست را به ايجادچارچوبي منسجم و توانمند به منظور اتخاذرهيافتي هماهنگ و يكپارچه دربخشهاي كلان نمودهو براي اين منظور مبادرت به ملحوظ داشتن سياست هاي مصوب كميته ملي بيابان زدايي درتدوين برنمه اقدام ملي نموده است