تاثير هويت قومي بر روند مهاجرت ( بررسي موردي ايلات شرق ايران در دوره پهلوي اول)

در نظام ايلي و قومي فرد در قالب و ساختارهاي قومي هويت پيدا مي كند و مولفه هاي حاكم بر اين فرهنگ بر فرد نيز مترتب است. هر گروهي براي حفظ و بقاي خود مجبور به حفظ اركان و عناصر فرهنگي است كه بر اساس آن به عنوان يك گروه قومي يا فرهنگي شناخته مي شود و هر عاملي كه اين ساختار را به مخاطره بياندازد واكنش گروه را در پي دارد. مهاجرت، به منظور حفظ بايسته ها، يكي از راه- هايي است كه گروه هاي قومي برابر فشارهاي خارجي كه موجوديت آنها را به عنوان يك گروه تهديد ميكنند بدان مبادرت ميورزند. مهاجرت معلول مجموعه علل سياسي، اقتصادي و اجتماعي و فرهنگي محسوب مي شود كه گاه برخي علل اصلي و برخي علل تكميلكننده هستند. شرق ايران به دليل تنوع قومي و همچنين دارابودن موقعيت جغرافيايي ويژه از ديرباز دروازه ورود و خروج گروههاي قومي بوده است. اين نوشتار درصد است تا به اين پرسش پاسخ دهد عناصر فرهنگي- مذهبي چه تأثيري در روند مهاجرت در اين منطقه داشتند؟. محدوده زماني بررسي در اين مقاله دوره پهلوي اول و نمونه هاي مورد بررسي برخي از اقوام ساكن دراين بخش (بلوچ، افغان هاي هزاره) هستند. بررسي تحليلي اسناد و منابع كتابخانه اي مويد آن است عوامل فرهنگي و مذهبي، دوره پهلوي اول، از شاخصه هاي تكميل كننده ساير علل اصلي در روند مهاجرت در اين منطقه محسوب مي شوند. پيوندهاي خويشاوندي، دوستي و خاستگاه اجتماعي مشترك اقوام ساكن در كشورهاي اطراف با بوميان مرزي ايران سبب مي شد تا شماري از اقوام كه به دلايل اجتماعي و اقتصادي قادر به ادامه زندگي در محل سكونت خود به منطقه اي مهاجرت كنند كه شبكه هاي فرهنگي آنها را حمايت مي كرد.