ريخت شناسي داستان«نمكي و ديو» بر اساس نظريه ولاديمير پراپ

قصه گويي و شنيدن قصه در تمام طول ادوار تاريخ همواره يكي از علائق بشر به حساب مي آمده كه پيشينه اي به قدمت تاريخ دارد.از ميان انواع داستان،داستان هاي عاميانه به دليل انطباق آسان با محيط اجتماعي و محلي جايگاه ويژه اي دارند . از ميان آن ها نيز قصه هايي با محوريت و شخصيت «ديو» براي كودكان و بزرگسالان از جذابيت بسياري برخوردار بودند.ولاديمير پراپ،محقق روس،با بررسي صد قصه از قصه هاي پريان روسي به نتايج ارزنده اي دست يافت.پراپ معتقد است اگرچه افراد و شخصيت هاي قصه ها متفاوتند ولي عمل و كاركردشان از شمار معيني تجاوز نمي كند و حداكثر به سي و يك كاركرد ختم مي-شود.پراپ براي هر كاركرد نمادي مشخص كرد و به فرمول نهايي ساخت قصه هاي پريان دست يافت.او نظريه ي نوين خود را «ريخت شناسي» ناميد و ريخت شناسي را توصيف داستان ها بر پايه ي اجزاي سازنده ي آن ها و ارتباط اين سازه ها با يكديگر و يا كل قصه تعريف كرد و بر اين باور بود كه هر داستاني با اين روش قابل تحقيق و بررسي است.هدف از اين پژوهش،بررسي ريخت شناسانه داستان «نمكي و ديو»بازنويسي سوسن طاقديس است كه مشخص شود داستان مذكور تا چه حد با الگوي پيشنهادي پراپ مطابقت دارد.