سيري عرفاني در اشعار عراقي و نشاط اصفهاني

بدون شك ادبيات عرفاني، درياي مواج معاني و عشق و ذوق است كه از چشمه سار گنجينه اسرار وجود انسان هاي وارسته جاري مي شود. اين پژوهش كه به صورت كتابخانه اي و با روش توصيفي- تحليلي انجام شده، ضمن معرفي مختصر عراقي و نشاط اصفهاني، به تبيين معني و جايگاه عرفان پرداخته و به لزوم اشتغال به مباحث عرفاني اشاره شده است. از آنجا كه هر فني زبان خاص خود را دارد، علم عرفان نيز به ظاهر ساده مي نمايد اما متضمن معاني دقيق و باريكي است كه بدون ورود به اين علم امكان فهم آن دشوار است. لذا در مقاله حاضر با گزينش لغات عرفاني معناي واقعي لغت از فرهنگهاي معتبر فارسي استخراج گرديده، سپس از نقطه نظر عرفان و تصوف با مراجعه به متون و فرهنگ اصطلاحات عرفاني، معناي اصطلاحي آن شرح شده و در نهايت مصداق شعري، قيد شده است. از اين پژوهش نتيجه مي شود كه اشعار دو شاعر مورد بحث، متاثر از انديشه¬هاي عرفاني است و در خلال اشعار عاشقانه اش، بويي از عرفان اسلامي، دل و جان را جلا مي بخشد.