عاميانگي در ادبيات داستاني نوجوان با تأكيد بر رمان هستي

زبان عامه كه يكي از با ارزش‌ترين گنجينه‌هاي ادب فارسي محسوب مي‌شود، مي‌تواند ابزار مهمي در ادبيات داستاني نيز باشد. با بررسي سبك شناسانة هر داستان مي‌توان، علاوه بر تبيين شيوه‌هاي مختلف استعمال زبان عامه، به ايدئولوژي و كيفيت گفتمان در آن داستان، دست يافت. ادبيات داستاني نوجوان نيز، كه در ايران عمر كوتاهي دارد، منبع مهمي براي بررسي جلوه‌هاي مختلف زبان عامه است؛ از اين رو در اين پژوهش سعي برآن بوده تا با استفاده از سبك‌شناسي لايه‌اي، به بررسي عاميانگي و جلوه‌هاي زباني آن در رمان هستي از فرهاد حسن زاده، كه يكي از پرمخاطب‌ترين رمان‌هاي نوجوان ايران است، پرداخته شود. يافته‌هاي اين پژوهش كه به روش توصيفي- تحليلي محتوا انجام شده، حاكي از آن است كه نويسنده علاوه بر معرفي منطقة جنگي و لهجة مردم خوزستان به مخاطب نوجوان، براي ايجاد گفتمان نيز از وجوه مختلف زبان عامه كه در لاية‌هاي آوايي، واژگاني و بلاغي نمود پيدا كرده، بهره برده است تا بتواند به گفتماني بهتر و عميق‌تر با مخاطب خود دست يابد.