كند وكاوي در راه و رسم معماري منظر بومي ايران

معماري بومي ميراثي از گذشتگان است كه نشان دهنده ي هويت آن مكان است، معماري بومي اغلب با توجه به بستر و شرايط طبيعي، اقليمي و منطقه اي آن منطقه شكل مي گيرد و ضمن اينكه از گذشته است در عين حال معماري تمامي زمان ها و آرمان گرا است. انسان بخشي از طبيعت است بنابراين ارتباط با محيط، سايت بخش عمده اي از زيرساخت هاي زندگي ماست. پژوهش حاضر در پي بررسي منظر بومي ايران است پس به منظور ارائه آن لازم است ابتدا به بررسي مفهوم منظر و بوم پرداخته كه در واقع بازتابي از طراحي محيط در رويكردي منطقه گراست. در اين نوشتار ابتدا به بررسي مفهوم مؤلفه هاي هويتي و تقسيمات اقليمي و تيپولوژي معماري پرداخته در ادامه چند نمونه موردي مورد مطالعه و مقايسه قرار مي گيرد. روش تحقيق، كيفي با رويكرد تفسيري و شيوه گردآوري مطالب، اسنادي است. يكي از انگيزه‌ هاي نگارش اين پژوهش، اين است كه آگاهي يا تأمل در برخي ويژگي هاي منظر بومي چه مزيت هاي مي تواند داشته باشد و نشان مي دهد كه مشخصه ‌هاي بارز و ويژه‌اي است كه آن منظر را از ساير مناظر مشابه و هم ارز خود متمايز ساخته است و بخشي از نتايج بررسي جنبه هاي بوم شناسي منظر و نيز ويژگي ساختار منظر با تأكيد بر اقليم منطقه ارايه شده است. در پايان نتايج تحقيق انجام شده نشان مي دهد كه عدم توجه صحيح به مولفه هاي بومي باعث جدايي ميان منظر و ارزش هاي بومي شده و با توجه صحيح به آن مي توان باعث تقويت آن شد همچنين نقش شرايط طبيعي، ارزش هاي بوم شناختي و تاثيرات بومي در شكل گيري آن واحه نشان مي دهد.