بررسي تحقق پياده مداري شهري در شهرهاي تاريخي با رويكرد سرزندگي (مطالعه موردي: شهر كپنهاگ و شهر قزوين)

از جمله جنبش هاي نوين در حوزه حمل ونقل شهري كه با هدف ارتقاي جايگاه عابران پياده در سطح شهر و كاهش تسلط اتومبيل مطرح شده است، سياست هاي پياده مداري و پياده راه سازي هستند. در اين ميان نوع طراحي هاي اتومبيل محور در دهه هاي گذشته، منجر به وابستگي شديد مردم به وسايل نقليه شخصي شده است كه تغيير اين سبك جابجايي به الگوهاي پياده محور را با دشواري مواجه ساخته است. از همين رو، در پژوهش حاضر با چنين رويكردي اقدام به بررسي تحقق پياده مداري شهري در شهرهاي تاريخي با رويكرد سرزندگي نموده است. در اين راستا، روش تحقيق از بعد هدف، كاربردي، از بعد ماهيت كيفي و به روش توصيفي- استنادي است. در بخش تحليل از روش سوات بهره گرفته شده و به طور كلي چهار بعد كالبدي- عملكردي، زيست محيطي، اجتماعي- فرهنگي و اقتصادي مورد بررسي و تحليل قرار گرفته است. در رابطه با مراحل تحقيق، تلاش بر اين بوده كه با مطالعه اسناد موجود شاخص ها و مولفه هاي سرزندگي و پياده مداري را بدست آورده و با توجه به آن ها در 4 بعد بررسي صورت پذيرد. بر اساس نتايج به دست آمده مشخص مي گردد كه كپنهاگ يك نمونه بسيار موفق در بحث پياده مداري است و در شهر قزوين نيز منطقه 2 از كيفيت پياده مداري بالاتري نسبت به دو منطقه ديگر برخوردار است.