شراكت عمومي و خصوصي در بستر مديريت و حكمروايي شهري

شكل گيري و توسعه شراكت ها به مثابه شيوه اي براي تامين نيازمندي هاي شهرداري، در عمل، در قالب بخشي از روند گسترده تر و همه شمول اصلاحات شهري رخ مي نمايد. مركز ثقل اين بحث همان تغيير جهت دهي از مديريت و برنامه ريزي شهريِ متمركز از بالا به پايين، به سمت حكمراني كآرمدِ شهري است. مفهوم حكمراني محلي در برگيرنده طيف متنوعي از كارگزاري هاي محلي در تسهيم قدرت است، كه در اين ميان حكومت شهري داراي نقشي نظارتي و هماهنگ كننده است و نه نقشي تك قطبي و يك طرفه. هدف اين مقاله بررسي چگونگي شكل گيري شراكت هاي عمومي خصوصي در بستر مديريت و حكمروايي شهري است. تحقيق حاضر مبتني بر روش تبييني و توصيفي- تحليلي از نوع كتابخانه اي است ، مطالعات نشان مي دهد كه براي پشتيباني شراكت عمومي خصوصي از حكمروايي شهري و هم چنين پشتيباني حكمروايي از شراكت عمومي خصوصي نياز به يك سري اصلاحات است. با اين حال روند اصلاحي شكل گيري شراكت عمومي خصوصي در حكمروايي شهري چندان ساده نيست. تمايل طبيعي حكومت ها به مقاومت در برابر تغييرات، فقدان مهارت و دسترسي به ظرفيت سازي، فعاليت هاي از درون خدشه دار و گاه فاسد شهرداري هاي داراي سوء عملكرد، مقاومت در برابر شفافيت و صراحت، و ترس از هر گونه تغيير در فناوري و منابع انساني، همه و همه بر ضرورت دگرگوني رفتار انبوه وتمام عيار تاكيد دارند.