رابطه خودپايي با انگيزش تحصيلي، سازگاري اجتماعي، خلاقيت در دانش آموزان سال سوم دوره ي متوسطه ي اول

ﺧﻮدﭘﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﻤﻞ ﻣﺸﺎﻫﺪه وﺛﺒﺖ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ واﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻓﺮد ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺧﻮدﭘﺎﯾﯽ در اﻓﺰاﯾﺶ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﻣﻮﺛﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ. رﻓﺘﺎر وﻇﯿﻔﻪ اي را در ﮐﻼس اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽ دﻫﺪ، اﻧﺠﺎم ﺗﮑﺎﻟﯿﻒ ﻣﻨﺰل را ﺳﺮﻋﺖ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ ،ﻋﻤﻠﮑﺮد ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ و ﻣﻬﺎرت ﻫﺎي اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ را ارﺗﻘﺎ ﻣﯽ دﻫﺪ و رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﻣﺨﺮب را ﮐﺎﻫﺶ ﻣﯽ دﻫﺪ.ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎ ﻫﺪف ﺑﺮرﺳﯽ راﺑﻄﻪ ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﭘﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﻣﯿﺰان اﻧﮕﯿﺰش ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ، ﺳﺎزﮔﺎري اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ وﺧﻼﻗﯿﺖ در داﻧﺶ آﻣﻮزان اﻧﺠﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ. اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﯽ روي 360 ﻧﻔﺮ از داﻧﺶ آﻣﻮزان اﺻﻔﻬﺎن ﮐﻪ در ﺳﺎل ﺳﻮم دوره ي ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ ي اول ﻣﺸﻐﻮل ﺗﺤﺼﯿﻞ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ روش ﻧﻤﻮﻧﻪ ﮔﯿﺮي ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﻃﺒﻘﻪ اي اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ. ﺑﺮاي ارزﯾﺎﺑﯽ ﺧﻮدﭘﺎﯾﯽ از ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ اﺷﻨﺎﯾﺪر)1974(، ﺑﺮاي ﺳﻨﺠﺶ ﺳﺎزﮔﺎري اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ از ﻣﻘﯿﺎس اﺳﻨﭙﺲ)2002(، ﺑﺮاي ﺳﻨﺠﺶ اﻧﮕﯿﺰش ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ از ﻣﻘﯿﺎس واﻟﺮاﻧﺪ)1992( و ﺑﺮاي ﺳﻨﺠﺶ ﺧﻼﻗﯿﺖ از ﻣﻘﯿﺎس ﮔﺎﮐﻮﻟﻦ)1990( اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪ. داده ﻫﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از آﻣﺎر ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ، ﺿﺮﯾﺐ ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﯽ ﭘﯿﺮﺳﻮن و ﺗﺤﻠﯿﻞ رﮔﺮﺳﯿﻮن ﭼﻨﺪ ﻣﺘﻐﯿﺮي ﻣﻮرد ﺗﺠﺰﯾﻪ و ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﯾﺎﻓﺘﻪ ﻫﺎ ﻧﺸﺎن داد ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﭘﺎﯾﯽ ﺑﺎ اﻧﮕﯿﺰش ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ، ﺳﺎزﮔﺎري اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﺧﻼﻗﯿﺖ راﺑﻄﻪ ﻣﻌﻨﺎدار وﺟﻮد دارد (p<0/01 . ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ داﻧﺶ آﻣﻮزاﻧﯽ ﮐﻪ از ﺧﻮدﭘﺎﯾﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺑﺮﺧﻮردارﻧﺪ،اﻧﮕﯿﺰش ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ وﺳﺎزﮔﺎري اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮي دارﻧﺪ. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺧﻮدﭘﺎﯾﯽ در داﻧﺶ آﻣﻮزان ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺪﻧﻈﺮ ﻗﺮار ﮔﯿﺮد.