جايگاه بازآفريني در طراحي لباس با رويكرد توسعه پايدار

آنچه اكنون به عنوان سبك زندگي جهاني مي‏شناسيم، زندگي فردگرا و مصرف محور است كه از نظر تخريب محيط زيست، حادترين سبك زندگي محسوب ميشود. سبك زندگي خود شامل بخش هاي متعددي است، كه پوشاك يكي از بخش هاي بزرگ آن محسوب مي‏شود. مفهوم مد كه تبديل به غالب ترين جريان در اين صنعت بزرگ شده است به ‌عنوان ابزاري براي توسعه سلايق، پاسخگويي به تمامي گزينه‌هاي ممكن مورد درخواست از سوي مصرف‌كننده و با تلاش براي حذف سريع ارزش يك مصرف و جايگزيني آن با نمونه‌هاي ديگر و ترغيب به افزايش مصرف براي حفظ سطح توليد، علاوه بر خسارت‌هاي اقتصادي متوجه كشورهاي مصرف‌كننده، به تخريب‌هاي زيست‌محيطي، فقدان عدالت اقتصادي حوزه كار و حجم زياد ضايعات مخرب منجر شده است. در تقابل با اين پديده منفي، مفهوم توسعه پايدار كه در اواخر قرن بيستم شكل گرفت، راهكار‏هايي را معرفي كرده كه به دو دسته ي عمده تقسيم مي‏شود. بخشي كه بر عهده ي صنايع است كه تمركز بر استفاده از مواد اوليه قابل بازيافت، استفاده از مواد بادوام براي افزايش عمر محصول و توليد منطبق بر معيارهاي زيست محيطي را تشكيل مي‏دهد و بخش ديگر آن توسعه فرهنگي عمومي جامعه، به ‌منظور پذيرش اهميت خريداري محصولات پايدار توسط مصرف‌كننده و تحقق اين اهداف، دستيابي به مقصود است. در اين راستا نقش طراحان لباس به عنوان حلقه اتصال ميان صنعت و مصرف كننده حائز اهميت است.در اين پژوهش قصد داريم به تبيين جايگاه مفهوم بازآفريني در طراحي لباس بپردازيم. اين پژوهش با روش توصيفي/تحليلي و منابع كتابخانه اي، در صدد آن است كه راه را براي طراحاني كه دغدغه ي محيط زيست را دارند روشن سازد. نتايج اين پژوهش نشان مي‏دهد بازآفريني در اين صنعت مي‏تواند در راستاي توسعه پايدار، بسيار راهشگا باشد.