گردشگري مذهبي ونقش دانش جغرافيا درتوسعه آن (مطالعه موردي:شهرستان رضوانشهر)

Religious tourism and the knowledge of geography in its development (Case study: Rezvanshahr city)

گردشگري خصوصاًگردشگري مذهبي دردنياي امروزيكي از بخشهاي مهّم فعاليتهاي توريستي محسوب مي گرددكه دركنارآن فعاليتهاي اقتصادي،اكوتوريسمي وجاذبه هاي تاريخي نيزبه چشم مي خورد،مانند سفرحاجيان از سرتاسر دنيا به مكًه مكرمه، اين فعاليت ها از ديدگاههاي مختلفي مورد توجه قرار گرفته است.دركشور ما بخصوص در زمان تعطيلاتي همچون عيد نوروز و تابستان كه فصل گردش و مسافرت است. با توجه به اعتقادات مذهبي جامعه ايران، معمولاً حركت زائران به شهرهاي مقدس ازجمله مشهد ، قم و اماكن مذهبي درشهرها و روستاهاي مختلف با انگيزه هاي معنوي بسيار زياد صورت مي پذيرد. اين مسئله دراستان گيلان آميخته گي زيادي با بحث دانش بومي، اكو توريسم ، صنايع دستي، معماري و ...... دارد.از آنجا كه بخش اعظم مشكلات عقب ماندگي و توسعه نيافتگي اماكن مذهبي و ساكنان آن به ناتواني منابع معيشتي آنها بر مي گردد،گردشگري مذهبي با ايفاي نقش تكميلي دركسب درآمد و تنوع بخشي به منابع اقتصادي ( با تكيه بر تقويت صنايع دستي ) ضمن حل مسايل و مشكلات فوق مي تواند به توسعه اين اماكن و ثبات جمعيتي آن نيز كمك نمايد،از طرفي در توسعه پايدار منطقه بدون آثار تخريبي بر محيط زيست وبانگرش بومي اماكن مذ هبي را مي تواند بدنبال داشته باشد در اين تحقيق به نگرشي اجمالي در زمينه صنعت توريسم(مذهبي)غرب گيلان،پراكندگي مكاني،بررسي زيرساختهاهمچنين طرح مباحثي مانند جاذبه هاي مذهبي و فرهنگي،امكانات بالقوه و بالفعل جذب توريسم،تنگناها و علل عدم توسعه بخش توريسم پرداخته شده.پژوهش حاضر با استفاده از روش مطالعات ميداني و كتابخانه اي- اسنادي به ارائه راهبرد در جهت توسعه گردشگري مذهبي و ايجاد فرصت هاي گردشگري درغرب گيلان و خصوصاً منطقه رضوانشهر پرداخته است.