مدرنيته ايراني؛ رابطه اصالت گذشته و تازگي اكنون

بررسي تاريخ معماري ايران نشان مي دهد اين معماري با اصالت تامه اش در اطوار و اعصار مختلف بصورت يك عنصر يكپارچه در برخورد با گونه هاي وارداتي و يا بدون اصالت عمل كرده است. با اين حال، با گذر جامعه ايران از دوران كهن به نوين، مرحله متفاوتي در تاريخ اين ســرزمين آغاز گشــته و در گذر زمان تا به حال ادامه يافته اســت. هدف اين پژوهش، شناخت رابطه اصالت گذشته در معماري ايراني با وضع موجود و در زمان حال مي باشد. از اين رو با تحليل عوامل سياسي-اقتصادي، اجتماعي-فرهنگي و ويژگي هاي معماري دوران تحول تاكنون، شاخص هاي ايجاد اين تغييرات بي ســابقه در روح معماري گذشــته ايران شناسايي و بررسي شده است. تا بتوان با حصول معرفت نسبت به كليت پژوهش و ارائه راهكار ، نسبت به موضوع، اشرافيت پيدا نمود. بر اين منوال تحقيق حاضر قصد دارد با روش توصيفي تاريخي و بر اساس اسناد و مطالعات كتابخانه اي و ميداني در پي كنكاش و واكاوي هويت و اصالت در معماري امروزين ايران در مقايسه با دوران قبل از التقاط و تجدد در معماري ايراني گام بردارد. يافته ها حاكي از آن است معماري معاصر ايران به جاي پاسخگويي به شرايط متغير جامعه معاصر، در گستردگي امكانات و نگرش هاي جهاني غرق شده و حاصل چيزي جز تقليد، ساده انديشي كودكانه و پراكندگي محض در شهرهاي ايران نيست.