بررسي ضرورت بكارگيري انرژي هاي نو در معماري ساختمان

از ديرباز مسكن يكي از مهمترين نيازهاي انسان بوده است و همواره علم و فناوري در جهت يافتن شيوه هايي قابل اجرا در معماري ساختمان ها گام برداشته است. ساختمان هايي كه رفاه ساكنين را به نحوي فراهم كنند كه كمترين آسيب به محيط زيست وارد شود و انرژي فسيلي كمتري نيز به مصرف برسد. چرا كه بشر در قرن حاضر و در سال هاي پيش رو قطعا با دو بحران بزرگ در زمينه انرژي روبرو خواهد بود كه بايد براي آن چاره انديشي كند. يكي آلودگي محيط زيست در اثر احتراق سوخت هاي فسيلي و ديگري پايان پذير بودن اين سوخت ها. از اين رو شناخت و بكارگيري منابع انرژي هاي جديد تحولي عظيم در توسعه صنعتي و تكامل اجتماعي بشر بوجود آورد. استفاده از انرژي هاي تجديدپذير مخصوصاً در ايران كه بيش از40 درصد از انرژي مصرفي كشور متعلق به ساختمان هاست، در اين عصر علوم مدرن بايد مورد توجه قرار گرفته و اجرايي شود. لذا معماران بايد بتوانند با تشكيل تيم هايي با ديگر مهندسان آگاه در حوزه انرژي، امكان پياده سازي سيستم هاي به روز كه انرژي شان توسط منابع تجديد پذيري چون خورشيد , آب , باد , بيوگاز و ... تامين مي شود را بررسي كنند. ايشان مي توانند با طراحي و معماري مناسب و هماهنگ با اقليم و محيط زيست، فضايي مناسب، با نور كافي و با آسايش گرمايشي و سرمايشي مطلوب به وجود آورند.