پيدايش الگوي عام توده گذاري يك طرفه در مسكن شهري ايراني: تحليلي برتحوّل تغيير نسبت توده و فضا در مسكن معاصر ايران

از دست رفتن كيفيت حياط در مسكن معاصر ايراني تاكنون بحث ها و پژوهش هاي زيادي را به خود اختصاص داده است؛ يكي از متهمان اصلي اين پديده، ظهور توده گذاري يك طرفه در زمين هاي شهري از دوران پهلوي دوم به بعد است كه در تمام ايران به طور يكسان اعمال شده است؛ اين نوشتار در جستجوي يافتن منشأ اصلي ظهور اين پديده، پژوهشي را در حوزة تاريخ نگاري معاصر ارائه كرده است كه براساس منابع اصلي و با روش تفسيري تاريخي، فرضيه-هاي موجود در اين زمينه را نقد كرده و فرضيه اي جديد را مطرح نموده است. در اينجا توده گذاري موسوم به 60-40 ناشي از يك پديدة ناشي از رشد غيررسمي بافت در تهران دانسته شده است كه همزمان از سوي معماران تحصيل كرده در انبوه سازي ها به بافت تزريق شده است و در نهايت، با ظهور در طرح تفصيلي تهران، نقش الگودهي به كلّ ايران معاصر را دريافت كرده است و بيشترين اثرش از اين بابت در بافت مسكوني ايران گذاشته است.