بررسي عوامل مؤثر در دستيابي به كشاورزي ارگانيك

در طي چند قرن اخير، افزايش تقاضاي جمعيت در حال رشد كشور و محدوديت منابع كشاورزي و از سوي ديگر آلودگي و تخريب منابع طبيعي و كشاورزي، نوعي بيداري را بوجود آورده است كه بايستي منابع طبيعي و كشاورزي با حفظ حقوق نسلهاي آينده و با رعايت عمليات و روش هاي پايدار مورد بهره برداري قرار گيرند. در واقع نظام توسعه پايدار كشاورزي، يك نظام توليدي است كه بر شيوه هاي مدرن كشاورزي تكيه دارد و با استفاده از اين شيوه ها و مد نظر قرار دادن مسائل زيست محيطي، به اقتصادي بودن و بازده توليد نيز توجه كافي مي شود. اهميت بخش كشاورزي در زمينه هاي مختلف اقتصادي، اجتماعي، سياسي و غيره در كشورمان و نقش حساس منابع پايه و طبيعي در اين بخش، براي دستيابي به توسعه پايدار كشاورزي، ملاحظاتي را پيش روي ما قرار مي دهد. بر اين اساس براي دستيابي به توسعه پايدار روستايي و كشاورزي برنامه ريزي جامع، مستمر، هدفمند و متناسب ضروري است. برنامه ريزي مؤثر نيز نيازمند تحليل سيستمي عوامل مهم اقتصادي، فرهنگي و اجتماعي در درون جامعه و حتي بررسي مسائل مهم جهاني و چالش هاي پيش رو مي-باشد، كه در اين مقاله كه به صورت مطالعات كتابخانه اي و بررسي اسناد تهيه شده است، محقق تلاش مي‌كند با توجه به مباحث گردآوري شده، عوامل مؤثر بر توسعه كشاورزي پايدار و كم نهاده مورد بررسي قرار گرفته و آنگاه برخي از چالش ها و تنگناهاي فرآروي بخش كشاورزي در ارتباط با توسعه پايدار كشاورزي و راهبردهاي آن را مورد بحث و بررسي قرار دهد.