بررسي رابطه خود كار آمدي عمومي و سلامت اجتماعي دردانش آموزان نوجوان دختر

ﺳﻼﻣﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، در ﮐﻨﺎر ﺳﺎﯾﺮ اﺑﻌﺎد ﺳﻼﻣﺘﯽ )ﺟﺴﻤﯽ، رواﻧﯽ، ﻣﻌﻨﻮي( از ﺟﺎﯾﮕﺎه ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﻗﺮار دارد، از ﺟﻤﻠﻪ اﯾﻦ ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ ﻣﯿﺰان ودرك ﺧﻮدﮐﺎر آﻣﺪي در اﻓﺮاد اﺷﺎره ﻧﻤﻮد. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻬﻢ؛ ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎ ﻫﺪف ﺑﺮرﺳﯽ راﺑﻄﻪ ﺧﻮدﮐﺎرآﻣﺪي)-self efficacy(و ﺳﻼﻣﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ (social health) در داﻧﺶ آﻣﻮزان دﺧﺘﺮﻧﻮﺟﻮان 15-18ﺳﺎل ﺷﻬﺮ ﺗﻬﺮان اﻧﺠﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ. اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﺑﻪ روش ﭘﯿﻤﺎﯾﺸﯽ وﻧﻤﻮﻧﻪ ﮔﯿﺮي ﺧﻮﺷﻪ اي و ﺑﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﺗﺼﺎدﻓﯽ 220ﻧﻔﺮ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺣﺠﻢ ﻧﻤﻮﻧﻪ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ. اﺑﺰارﻫﺎي ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎي 1-ﺧﻮدﮐﺎرآﻣﺪي ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺷﺮر)1982( و 2-ﺳﻼﻣﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﮐﯿﯿﺰ)ﻓﺮم ﮐﻮﺗﺎه،2004( ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. داده ﻫﺎي ﺑﺪﺳﺖ آﻣﺪه ﺗﻮﺳﻂ ﺿﺮﯾﺐ ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﯽ ﭘﯿﺮﺳﻮن ﻣﻮرد ﺗﺠﺰﯾﻪ وﺗﺤﻠﯿﻞ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ.ﯾﺎﻓﺘﻪﻫﺎي ﺣﺎﺻﻞ از ﺗﺤﻠﯿﻞ دادهﻫﺎ راﺑﻄﻪ ﻣﻌﻨﯽدار و ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﯽ راﺑﯿﻦ ﻣﯿﺰان ﺧﻮد ﮐﺎرآﻣﺪي و ﺳﻼﻣﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ دردﺧﺘﺮان ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن)(P=0/000,r=0/368 ﻧﺸﺎن داد. ﺑﺮاي ﺑﺮرﺳﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ راﺑﻄﻪ ﺧﻮدﮐﺎر آﻣﺪي ﺑﺎ اﺑﻌﺎدﭘﻨﺠﮕﺎﻧﻪ ﺳﻼﻣﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺗﻮﺳﻂ آزﻣﻮن ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﯽ ﭘﯿﺮﺳﻮن اﻧﺪازه ﮔﯿﺮي ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺑﯿﻦ دو ﻣﺘﻐﯿﺮ ﺧﻮدﮐﺎرآﻣﺪي و ﺑﻌﺪ ﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ )sig=0/000,r=0/342(، ﺧﻮد ﮐﺎر آﻣﺪي و ﻣﺸﺎرﮐﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ)sig=0/001,r=0/228 (، ، ﺧﻮدﮐﺎرآﻣﺪي و ﭘﺬﯾﺮش اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ sig=0/000,r=0/224(، ،ﺧﻮدﮐﺎر آﻣﺪي ودر ﻧﻬﺎﯾﺖ واﺑﺴﺘﮕﯽ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ sig=0/021,r=0/120(، در ﺳﻄﺢ ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ از 0/001 راﺑﻄﻪ ﻣﻌﻨﯽدار ﺑﻮده و ﺟﻬﺖ اﯾﻦ رواﺑﻂ ﻣﺜﺒﺖ اﺳﺖ. ﺑﻪ ﺑﯿﺎﻧﯽ ﺑﻬﺘﺮ، اﻓﺰاﯾﺶ ﺧﻮدﮐﺎرآﻣﺪي ﻣﻮﺟﺐ اﻓﺰاﯾﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮي در ﺑﻌﺪﻫﺎي ﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﻣﺸﺎرﮐﺖ وﭘﺬﯾﺮش اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ دﯾﮕﺮ واﺑﺴﺘﮕﯽ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ. در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل، ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﮐﺎر آﻣﺪي و اﻧﺴﺠﺎم اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﺎ ﺿﺮﯾﺐ ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﯽ ﭘﯿﺮﺳﻮن 0/079 و ﺳﻄﺢ ﻣﻌﻨﯽداري 0/128راﺑﻄﻪ ﻣﻌﻨﯽداري وﺟﻮد ﻧﺪارد . ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ دوره ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ دوره اي ﻣﻬﻢ در رﺷﺪ و ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ وﺧﻮدﮐﺎرآﻣﺪي از ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻮاﻣﻞ ﺑﺴﯿﺎر در اﺑﻌﺎد ﻣﺘﻔﺎوت ﺳﻼﻣﺖ ازﺟﻤﻠﻪ ﺳﻼﻣﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺿﺮورت و ﺗﻮﺟﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﻦ و ﻣﺸﺎوران اﻣﺮ ﺗﻌﻠﯿﻢ و ﺗﺮﺑﯿﺖ را در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﺿﺮوري ﻣﯽ ﺳﺎزد.