رفتار شناسي و اخلاق پادشاهان اسطوره اي و تاريخي در حماسه ملي

«شاهنامه» حماسه ملي ايرانيان است ؛ كه خوشبختانه از دستبرد زمانه ي جافي مصون مانده وتندرست به دست ما رسيده است . هرچندكه ؛اين كتاب ،در نوع ادبيِ حماسه طبقه بندي مي شود ؛ امّا از سويي با مداقّه در منش پادشاهان وپهلوانان حماسه ونتيجه گيري هاي فردوسي از آن ها وتوضيحاتي كه در خطب داستان ها داده مي شود، ادبيات تعليمي از آن دريافت مي شود. با دقّت در اخلاق و رفتار پادشاهان وهمين طور پهلوانان وقهرمانان داستان مي توان آموزه هاي تعليمي و اخلاقي راهم از آن ها به دست داد. اين پژوهش بر آن است تا با بررسي اخلاق نيكو وپسنديده ي پادشاهان حماسه و همين طور مقايسه ي آن با منش هاي ناپسند پاره اي از پادشاهانِ ديگر، آموزه هاي اخلاقي را از آن استخراج نمايد ونشان دهد كه پادشاهان به صرف شاه بودن ستمگر و خون ريز و لزوما داراي خصايص منفي نيستند ؛بلكه پاره اي از ايشان متخلق به اخلاق حسنه هستند تا جايي كه تا مرتبه ي پيامبري نيز بر باليده اند. عدالت و توانمندي در مديريت كشور و ارائه برنامه هاي متعالي در جهت مردم داري، البته نه مردم سالاري، از تعداي از اين پادشاهان نمادي مقدّس ساخته است. و همين طوربرنامه هاي مديريتي ايشان مي تواند، هنوز هم راهنماي عمل مديران قرار گيرد. در اين ميان رفتار ناپسند وشرم آور و غير اخلاقي برخي پادشاهان ديگر در حماسه به برجسته ديده شدن خوي پسنديده برخي ديگر كمك مي كند.