توتم و توتم پرستي در شاهنامه

توتم پرستي يكي از عمده‌ترين اشكال و صور دين ابتدايي است؛ توتميسم يعني احترام و ايماني كه افراد قبيله نسبت به برخي از گياهان يا حيوانات دارند به طوري‌كه روح آن‌‌ها را حامي خود دانسته و از كشتن و خوردن اين حيوانات و گياهان، پرهيز مي‌‌كنند. در حقيقت اين اقوام، توتم را جد قبيلۀ خود مي‌شمارند و معتقدند كه توتم دفع دشمن مي‌كند، از آينده خبر داده و بيماران را شفا مي‌دهد. اين دين و آيين، جزو يكي از مراحل سير تحول اعتقادات بشري بوده و در حقيقت، بشر بدوي اين مرحله را پشت سرگذاشته است. منظومه‌هاي حماسي، آيينۀ تمام نماي فرهنگ و تاريخ هر ملتي هستند و به بهترين ابزار تحقيق در اين زمينه تبديل گشته‌اند. در شاهنامۀ فردوسي، حماسه‌ جاويدان ايران، به عنوان مهمترين منبع تاريخ گذشتۀ ايران، توتم و توتم پرستي نمودهاي فراواني دارد. هدف از اين پژوهش، به شيوۀ تحليلي توصيفي، نماياندن برخي نشانه‌هاي توتميسم در شاهنامۀ فردوسي است.

Totemisem is one of the most important form and figure of primary human beings religion. Totemisem means the faith and respect that all the people of a tribe have relative to the animals and plants. They consider the soul of an animal and plant as their supporter. In fact, they account totem the ancestor of their tribe. This totem ripels enemy , informs about the future and cures the patiants… There are totemisem works in some culture like Iran. This religion and cult can be regarded as a step that man has crossed over in the course of the evolution of his system of belief. Epic poetry reflecting the culture and history of every nation is in fact an important means for culture and historical researches. In Ferdowsi’s Shahnameh –one of the major sources of Persian history and culture- totem and totemisem play a significant role and enjoy a distinguish place. This article investigate the manifestations of totemisem in Shahnameh.