شماره ركورد كنفرانس :
5135
عنوان مقاله :
رويكرد سعدي به آيين درويشي در گلستان
پديدآورندگان :
اسداللهي خدابخش kh.asadollahi@gmail.com . دانشيار زبان و ادبيات فارسي دانشگاه محقق اردبيلي , زماني الهام skhodadani@gmail.com . دانشجوي كارشناسي ارشد زبان و ادبيات فارسي دانشگاه محقق اردبيلي
كليدواژه :
سعدي , گلستان , درويشي , اخلاق.
عنوان كنفرانس :
هشتمين همايش ملي متن پژوهي ادبي
چكيده فارسي :
موضوع پژوهش حاضر بررسي واژۀ درويش در گلستان سعدي است كه در سراسر اين كتاب جاري و ساري است. براي اين منظور ابتدا معناهاي لغوي و اصطلاحي درويش بررسي و پس از آن به ذكر مؤلفه هاي اخلاقي و عرفاني آن واژه پرداخته شده است. سعدي به ويژه در گلستانش، قهرمان بيشتر حكايات خود را از اشخاص درويش يا درويش صفت انتخاب مي-كند و مخاطبان خود را به آراستگي به اوصاف اين دسته دعوت مي كند. از منظر سعدي، دورويش واقعي، در حكم عيّار روزگار و نيز انسان كاملي است كه وجودش براي اصلاح امور بشري، بسيار ناياب و بسيار لازم و ضروري است. از همين روست كه خود را نيز در برخي حكايات درويش يا درويش سيرت معرفي مي كند. در قسمت نكات اخلاقي، تأكيد اصليش بر قناعت و ساده زيستي، و بخشندگي و جوانمردي است. وجود همين دو صفت در كنار اخلاص در يك انسان و به زعم سعدي، درويش، كافيست كه انساني كامل، راضي و مرضي خدا و بندگان خدا بيافريند. از بعد عرفاني نيز توجه به اخلاص و استغفار و پس از آن پند گرفتن از خلاف آمد اوضاع و نيز، بخشندگي و جوانمردي و قناعت و ساده زيستي در ميان حكايات مشهود است.