ملاحظاتي در بهمن نامه به اعتبار حماسة ملي

يكي از داستان هاي منظوم كهن در ادبيات فارسي، بهمن نامه اثر حكيم ايرانشاه بن ابي الخير است. بر اساس تعاريف، حماسه متضمن جنگ آوري و بهادري و شهسواريست و حماسه هر چه كه باشد بايد در بافتي از جنگ آوري مطرح مي شود. بهمن نامه نيز داستان هايي در رزم هاي پي در پي و خونخواهي بهمن از سيستانيان دارد. اثري كه از جمله آثار مهم حماسه ملي ايران ثبت گرديده است. اما اين سخن كه شاهنامه حكيم فردوسي معيار تشخيص حماسه تلقي گردد و داستان هاي حماسي تنها در آن سياق تعريف گردند، نقدهايي را بر حماسي بودن بهمن نامه يا ديگر آثاري كه پس از شاهنامه تاليف گرديدند بوجود آورده است. بهمن نامه داستاني است كه در كنار منظومه هاي ديگري همچون برزونامه، گرشاسب نامه، بانو گشسب نامه، پس از اثر تابناك حكيم طوس در قرن پنجم سروده شد، اما اين اثر به دليل مغايرت با تفكرات برخي منتقدين، و البته تعارض با برخي از ساختارهاي حماسه سرايي، نه تنها اثري حماسي تلقي نگرديده كه ضد حماسه عنوان شده است. لذا پژوهش حاضر با بررسي حماسه و بسامد مختصات آن در اين منظومه، ابهام موجود را نقد خواهد كرد.