حقوق بين الملل در شاهنامه

اگر باوركنيم كه شاهنامه، نامه هزاره هاي فرهنگ و شهريگري و سرگذشت ما ايرانيان است آنگاه هرگونه پژوهشي در باب اين خورشيد آسمان ادب پارسي را رواديد يافته ايم. آنچه كه امروز به نام حقوق بشر نام آور شده و از شاخه هاي تنومند درخت حقوق بين الملل به شمار مي رود، از دوران بسيار كهن و پيش از زايش حقوق بين المللي بوده است؛ همه مردمان گيتي نيز خود را در زايش و پرورش و قوام امروزي آن دست اندركار مي دانند و بر مدعاي خودگواه ها مي آورند. شاهنامه استوارترين گواهان ادب پارسي براي بيان ديدگاه هاي حقوق بشري پذيرفته شده درايران باستان است. اين پژوهش با بهره گيري از روش كتابخانه اي گردآوري دانسته ها، برداشت ايرانيان باستان از بنيادهاي حقوق بين المللي كه در پيوند با حقوق بشر هستند را با آن چه كه امروزه در قالب مقررات سازمان ملل متحد و ديگر سازمان هاي حقوق بشري و معاهدات بين المللي پذيرفته شده است برابركرده و به محك آزمون زده است. در سرانجام كار و پس از روشن شدن پيشرفتگي خيره كننده ايرانيان در زمينه شناخت و پاسداشت بنيادهاي نوين حقوق بشري به گواهي فردوسي بزرگ است كه هيچ ايراني و هيچ آشنا به زبان شيرين پارسي را جاي نكوهش نيست اگر ديگر بار به ايراني بودن و پارسي دان بودن خود ببالد.