سنجش روايت داستان سياوش در شاهنامه كُردي با روايت شاهنامه فردوسي

داستان سياوش، داستاني پرآب و رنگ است كه در هر دو شاهنامه فردوسي و شاهنامه كُردي نقل گرديده است. در هر دو اثر، سير داستاني و توالي روايت، حادثه اي و گذرا است. چهره ها و رخدادها در هر دو روايت با هم تشابهاتي دارند اما در نوع اتفاقات و عملكرد چهره ها تفاوت هاي آشكاري هم نمايان است كه قابل توجه و تأمل هستند. سياوش به عنوان چهره برتر داستان، عملكردي آرماني و معنوي دارد كه اوج آن پذيرش خطر مرگ و به ميانه آتش رفتن است، او را مي توانيم معنوي ترين شخصيت حماسي در تاريخ حماسه ايراني به حساب آوريم كه در كنار صفات پهلواني، مزين به اخلاق معنوي هم هست. در اين مقاله سعي شده است سير اتفاقات مهم داستان سياوش در هر دو شاهنامه فردوسي و كردي براساس سنجش موردي بررسي شود و تشابهات و تفاوتها بيان گردد. روايت فردوسي، براساس تقابل دو خط موازي بين عناصر خوب و بد، اهورا و اهريمن، ايران و توران و...، كه متأثر از ثنويت زردشتي است، مي باشد، اما روايت در شاهنامه كُردي، تعاملي است يعني در بين عناصر خوب و بد و متضّاد نزديكي و قرابت هاي مشاهده مي شود، داستان سياوش چه به روايت فردوسي و چه شاهنامه كُردي، جدا از جلوه هاي زيباي حماسي كه دارد، بيانگر جدال هميشگي نيروهاي اهورايي با نيروهاي اهريمني نيز هست.