جايگاه زنان در كوش نامه

ايرانشاه ابي الخير منظومه كوشنامه را در قرن پنجم هجري به پيروي از شاهنامه فردوسي سروده است اين اثر حماسي همانند ساير آثار همنوع بازتاب دهندة مسائل فرهنگي، اجتماعي، روان شناختي، انسان شناختي و ... ايرانيان كهن است كه مي توان از طريق آن به جهان بيني و نوع نگرش ايرانيان و به ويژه مولف اثر دربارة مسائل مختلف پي برد. يكي از مسائل قابل تامل در اين منظومه جايگاه و وضعيت زنان است زيرا برخورد كوش، قهرمان غير ايراني اين حماسه، برخلاف ساير آثار حماسي با زنان بسيارظالمانه و وحشيانة است به نظر مي رسد اين مسله ريشه در دوران كودكي كوش داشته باشد زيرا به محض تولد كوش، پدرش به دليل زشتي او مادرش را مي كشت و كوش را طرد مي كند. زشتي ظاهري و بدبيني كوش بعدها باعث افراط و تفريط در هوسراني و اظهار علاقه و عشق به زنان مي شود در مقابل قهرمانان ايراني منظومه به دليل پرورش در دامان محبت خانواده در نقش فرزندان و همسران رفتاري بسيار انساني و خردمندانه با زنان دارند.