ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻃﻮل ﺗﯿﺮ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺑﺮ ﺿﺮﯾﺐ رﻓﺘﺎر ﻣﻬﺎر ﺑﻨﺪﻫﺎي واﮔﺮا

ﻣﻬﺎرﺑﻨﺪﻫﺎي واﮔﺮا )EBF( از ﺟﻤﻠﻪ ﺳﯿﺴﺘﻤ ﻬﺎي ﻣﻘﺎوم در ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎر ﺟﺎﻧﺒﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻗﺎﺑﻬﺎي ﺳﺎده و ﯾﺎ ﻗﺎﺑﻬﺎي ﺧﻤﺸﯽ ﺑﺮاي ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﻧﯿﺮوﻫﺎي ﻧﺎﺷﯽ از زﻟﺰﻟﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮده ﻣﯿ ﺸﻮﻧﺪ. ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺳﺎزﮔﺎري اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﻬﺎرﺑﻨﺪﻫﺎ ﺑﺎ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻌﻤﺎري اﺳﺘﻔﺎده از آﻧﻬﺎ در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻬﺎي ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﺴﯿﺎر راﯾﺞ ﻣﯿﺒﺎﺷﺪ. ﻣﺰﯾﺖ اﺻﻠﯽ ﻣﻬﺎرﺑﻨﺪﻫﺎي واﮔﺮا در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﻣﻬﺎرﺑﻨﺪﻫﺎي ﻫﻤﮕﺮا ﺷﮑﻞ ﭘﺬﯾﺮي ﻣﻨﺎﺳﺐ آﻧﻬﺎ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ مي ﺒﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﺳﺘﻔﺎده از اﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻬﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن اﺳﺘﻔﺎده از ﻣﻬﺎرﺑﻨﺪ ﻫﻤﮕﺮا وﺟﻮد ﻧﺪارد روز ﺑﻪ روز در ﺣﺎل اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯿﺒﺎﺷﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ در ﻣﺮاﺣﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻃﺮاﺣﯽ و اﺟﺮاي آﻧﻬﺎ ﻻزم اﺳﺖ دﻗﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﮑﻞ ﭘﺬﯾﺮي و ﺳﺨﺘﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﮔﺮدد . ﺑﻪ دﻟﯿﻞ رﻓﺘﺎر ﻣﻨﺎﺳﺐ اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﻬﺎرﺑﻨﺪﻫﺎ آﯾﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺒﺤﺚ دﻫﻢ ﻣﻘﺮرات ﻣﻠﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن اﯾﺮان ﺿﺮﯾﺐ رﻓﺘﺎر اﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ را در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﻣﻬﺎرﺑﻨﺪﻫﺎي ﻫﻤﮕﺮا ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﻧﻈﺮ ﻣﯿﮕﯿﺮد، ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﺷﮑﻞ ﭘﺬﯾﺮي ﺑﯿﺸﺘﺮي از اﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻣﻮرد اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯿﺒﺎﺷﺪ. ﺗﯿﺮ راﺑﻂ ﯾﮑﯽ از ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﭘﺎراﻣﺘﺮﻫﺎي ﺗﺎﺛﯿﺮ ﮔﺬار در رﻓﺘﺎر ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﻬﺎرﺑﻨﺪﻫﺎي واﮔﺮا ﻣﯿﺒﺎﺷﺪ، ﮐﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﺒﺤﺚ دﻫﻢ ﻣﻘﺮرات ﻣﻠﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻃﻮل آن ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ از 0.2 ﻃﻮل ﺗﯿﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺸﻮد، ﻟﺬا ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺮرﺳﯽ اﯾﻦ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻗﺎﺑﻬﺎي ﻣﻬﺎرﺑﻨﺪي ﺷﺪه در ﺗﺮاز ارﺗﻔﺎﻋﯽ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﺑﺎ ﺗﯿﺮ ﭘﯿﻮﻧﺪ0.2L و ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ از 0.2L ﻃﺮاﺣﯽ ﺷﺪه و ﻫﺮ ﯾﮏ از ﻗﺎب ﻫﺎ ﺗﺤﺖ آﻧﺎﻟﯿﺰ ﻏﯿﺮ ﺧﻄﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﭘﺎراﻣﺘﺮﻫﺎي ﻣﻬﻢ و ﺗﺎﺛﯿﺮ ﮔﺬار رﻓﺘﺎر ﻏﯿﺮﺧﻄﯽ ﺳﺎزه ﻫﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ زﻟﺰﻟﻪ ، از ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻮزﯾﻊ ﻣﻔﺎﺻﻞ ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ و ﻧﻤﻮدار ﺑﺮش ﭘﺎﯾﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﮑﺎن ﺑﺎم آﻧﻬﺎ ﻣﻮرد ارزﯾﺎﺑﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺿﺮﯾﺐ رﻓﺘﺎر آﻧﻬﺎ ﺑﺮ اﺳﺎس روش ﻧﯿﻮﻣﺎرك ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺣﺎﺻﻞ از اﯾﻦ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﻧﺸﺎن ﻣﯿﺪﻫﺪ ﮐﻪ رﻋﺎﯾﺖ ﺿﺎﺑﻄﻪ 0.2 ﻃﻮل ﺗﯿﺮ ﭘﯿﻮﻧﺪ در ﻣﻬﺎرﺑﻨﺪ ﻫﺎي واﮔﺮا ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺑﺴﯿﺎري ﺑﺮ ﺳﺨﺘﯽ ﺷﮑﻞ ﭘﺬﯾﺮي و آﺳﯿﺐ ﭘﺬﯾﺮي ﺳﺎزه ﻫﺎ داﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮان ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع در ﻣﺒﺤﺚ دﻫﻢ ﻣﻘﺮرات ﻣﻠﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺧﺼﻮﺻﺎ در ﺳﺎزه ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺗﻮﺻﯿﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺑﯿﺎن ﺷﻮد.