ارائه ي يك مدل تئوريِ نوين براي توسعه ي پايدار بنادر سبز در ايران

بنادر، يكي از اصلي ترين عوامل ايجاد بحران محيط زيست، به ويژه به دليل واقع شدن اكثريت انها در مجاورت مناطق شهري مي باشد. رشد اقتصادي و حفاظت محيط زيست به عنوان دو مقوله ي مجزا و متضاد هم در بنادر تفسير مي شوند كه البته مي توان اين پارادايم جديدِ رشد سبز را به عنوان يك فرصت و نه يك تهديد در نظر گرفت. هدف كلي اين مقاله[1] حمايت از حفاظت از محيط زيست بنادر ايران [2]و توسعه پايدار انها با ارائه يك مدل تئوري پيشنهادي است كه يكي از روشهاي كارامد و موثر براي ايجاد و توسعه بنادر سبز مي باشد. برخي پيشنهادات و اقدامات، به فناوري و منابع پيشرفته اي نياز دارند، برخي ديگر، از قبيل اجراي اين مدل تئوري توسعه ي بندر سبز به الزامات پيشرفته اي نياز ندارد و تنها از طريق مديريت و هماهنگي دقيق، برنامه ريزي، تهيه طرح جامع مبتني بر حفاظت از محيط زيست، مجهز شدن به تجهيزات اوليه مورد نياز و اموزش قابل اجرا و پياده سازي است. اين پيشنهادات در واقع بيانگر سهم اندك در تلاش بزرگ براي حفاظت از محيط زيست و توسعه پايدار بنادر، بر اساس يك استراتژي رشد سبز اقتصادي با مشاركت ذينفعان و با يك چشم انداز بلند مدت مي باشد. [1] اين مقاله با حمايت مادي و معنوي سازمان بنادر و دريانوردي تدوين گرديده است. [2] دوازده بندر استراتژيك در شمال و جنوب كشور