مروري بر صنعت بازيافت كشتي، الزامات، قوانين و مقررات مربوطه

ناوگان دريايي نقش حياتي در اقتصاد دارد و حمل و نقل 90 درصد كالاها از طريق دريا صورت مي گيرد. كشتي ها بسته به نوع و تكنولوژي مورد استفاده در ساختمانشان، عمر مفيد محدود و مشخصي دارند. سالانه تعداد كثيري از شناورها به دلايل مختلف از سرويس دهي خارج مي شوند و بايستي بازيافت شوند. اگرچه بازيافت يكي از اصول توسعه پايدار است و از دو جنبه ي امكان استفاده مجدد از بسياري از بخش هاي كشتي و همچنين ايجاد توسعه اقتصادي و اشتغال زايي براي جوامع حائز اهميت است، اما بروز مشكلات متعدد ناشي از عدم رعايت ايمني عوامل انساني، تبعات آلودگي محيط زيستي ناشي از آن و تاثير نامطلوب بر سواحل محل بازيافت، منجر به ايجاد چارچوب هاي قانوني لازم از جمله كنوانسيون بازل و كنوانسيون هنگ كنگ و همچنين چندين راهنماي عملياتي براي اعمال كنترل توسط مجامع بين الملل از جمله دبيرخانه كنوانسيون بازل، سازمان بين المللي كار(ILO)، انجمن بين المللي كشتيراني(ICS)، سازمان جهاني دريانوردي(IMO) و سازمان بين المللي استاندارد(ISO) گرديد. از آنجا كه اجراي اين صنعت طبق قوانين و مقررات بين‌المللي نه تنها منجر به آلودگي‌هاي زيست محيطي نمي شود بلكه سودهاي اقتصادي فراواني را نيز به همراه خواهد داشت، لذا مطالعات گسترده در خصوص كنوانسيون، قطعنامه ها، راهنماها و استانداردهاي جهاني مربوطه جهت ارتقاء دانش مرتبط با الزامات و فرآيندهاي مربوطه جهت توسعه اين صنعت و تبيين قوانين و مقررات ملي ضروري به نظر مي رسد كه در اين مقاله به دقت بيان و بررسي شده اند.