تعليقِ انسان در فضاي سينوي؛ خاستگاه تكوين تلقيِ تفكر سينوي از هويت انساني

تصوير سينويِ انسان معلق در فضا درست به جهت وضع معلق آن مي‌تواند منشا تفاسير متفاوتي باشد اما آنچه خودِ وي پيش از هر چيز از اين تصويرگري ارائه مي‌كند تجربه‌ا‌ي تصويري از حقيقتِ هويتِ انساني است. در اين تجربه دو گام اصلي برداشته مي‌شود: نخست اموري چون بدن، جهان، عمل و جامعه و ... در فضايي خلأگونه سلب مي‌شود تا در گام بعدي، «منِ» انساني مستقل از اين حيثيات و خودبنياد، با خويشتن مواجهه شده و نخست بداهت انكارناپذير هستيِ خود و سپس آگاهي محض به مثابه مضمونِ صرفِ هويتِ خويشتن را دريابد. حقيقت انسان نه فقط در وضع تعليق، با خلوص ذاتي‌اش و رَسته از عوارض خارجي و متعين و در قالب خودآگاهي محضِ «من»ِ نامقيد و مطلق، پديدار مي‌شود بلكه حقيقت انسان در گوهر خويش همين است. «من»، در گوهر خويش و بذاته، مطلق و نامقيد به تعينات سلبي است. بنابراين «من»، بذاته همان وصف ذاتي را دارد كه در وضع تعليق به درستي ظاهر مي‌شود. «منِ» سينوي، خود، معلق است. تعليق، وصفِ تجربه‌ي خيالي يا فرضي ذهني يا آزموني مصنوعي نيست، تعليق، وضعيتِ طبيعي و ضروريِ «من» حقيقيِ انساني در تجربه ناب آن در تفكر ابن‌سيناست. از اين رو حقيقتِ «من»ِ انساني در تفكر سينوي، تنها در وضع تعليق به درستي دريافت نمي‌شود بلكه اصلا حقيقتِ آن «معلق» است. نشان تعليقِ «من»ِ انساني و هويت انساني در تفكر بوعلي آن است كه وي حقيقتِ انسان را به نحوي مطلق و محض و در ضمن دانش‌هاي نظري جستجو مي‌كند و پرداخت به انسان به نحو مقيد و جزئي و در ضمن دانش‌هاي عملي، و ديگر علوم، بررسي عوارض، تعينات و حيثيات ثانويِ برخاسته از هويت اصلي انساني است و بوعليِ باورمند به شناختِ جوهرِ انسان از طريق دانش‌هاي نظري به تامل در عوارضِ آن در دانش‌هاي عملي چندان اهتمامي ندارد. از منظر اين تعينات، بررسي انسان به نحو مطلق، مطالعه آن در وضعيتي معلق است اما مسئله درست همين است كه بوعلي درك راستين حقيقت انسان را در تجربه ذهنيِ فضاي معلق مي‌بيند. انسانِ معلق در فضا، ترسيم چهره حقيقي انسان است چون انسان در فضاي سينوي خود̊ معلق است.