بررسي نقش سياست هاي مديريت تقاضاي حمل و نقل برتغيير وسيله شخصي درسفرهاي روزانه رويكرد مقايسه اي متغيرهاي واقعي و نظري

ديدگاه سياست گذاران حمل و نقل درارتقاي شرايط حمل و نقل جامعه با ديدگاه مردم كه درپي بهتر كردن شرايط سفر خود هستند متفاوت است و اين تفاوت غالبا منجر به عدم تحقق پيش بيني هاي سياست گذاران درتجويز سياست هاي مديريتي حمل و نقل براي جامعه مي شود دراين مقاله با استفاده ازرويكردي رفتاري به دلايل بروز اين تفاوت دربرنامه ريزي حمل و نقل شهري درقالب اثرات متفاوت متغيرهاي واقعي و نظير پرداخته شده است دراين رويكرد با استفاده از مباني طراحي آزمايش و مدلهاي لوجيت سياست هاي موثر برتغيير شيوه سفر از وسيله نقليه شخصي به ساير طريقه هاي سفر درسفرهاي روزانه شهروندان بررسي شدها ست اين مقاله با درنظر گرفتن سه سياست دفعي و دو سياست جذبي از رجحان هاي بيان شده 238 نفر از شاغلين درمحدوده مركزي شهر تهران كه با سواري شخصي به محل كار خود رفته اند درساختن هفت مدل تمايل به طريقه سفرغيرشخصي استفاده شده و با استفاده از متغيرهاي نظري مربوط به تغيير وسيله آنان نقش اين متغيرها با متغيرهاي واقعي به عنوان عامل بروز ناسازگاري رفتارشهروندان و سياست گذاران بررسي شده است.