تأثير تغييرات دمايي بر ميزان كشندگي Artemia franciscana در مواجهه با داينوفلاژله بنتيك Ostreopsis ovata به‌عنوان ميكروجلبك عامل شكوفايي جلبكي مضر (HAB)

حضور داينوفلاژله‌هاي مضر و سمي در اكثر مناطق دريايي جهان افزايش چشم‌گيري داشته‌ است و با ايجاد شكوفايي‌هاي جلبكي، به‌عنوان معضلي بزرگ در بخش‌هاي بهداشتي، اقتصادي، اكولوژيكي، توريستي و صيادي تلقي مي‌شوند. مطالعه حاضر به‌منظور ارزيابي اثرات سميت بالقوه داينوفلاژله مضر Ostreopsis جداشده از درياي عمان به‌عنوان گونه‌اي با پتانسيل توليد بيوتوكسين دريايي بر ميزان بقا در مراحل اوليه رشد Artemia franciscana، انجام شده است. در اين تحقيق انكوباسيون 120 ساعته آرتميا در 6 دوره با سلول‌هاي سمي Ostreopsis و دياتومه غير مضر Chaetoceros muelleri به‌عنوان تيمار شاهد در دو دماي مختلف 20 و 25 درجه ‌سانتي‌گراد بررسي شد. بااينكه ميكروجلبك‌هاي مضر در هر دو دما اثرات كشنده‌اي روي آرتميا داشتند و همه متاناپلي‌ها در عرض 24 الي120 ساعت پس از تلقيح با تيمارهاي حاوي گونه‌هاي سمي، در مقايسه با تيمار شاهد بي‌حركت شده و از بين رفتند ولي نتايج اين مطالعه نشان مي‌دهد اثر سميت با افزايش دما تقويت مي‌شود به‌طوري‌كه زيست‌سنجي آرتميا اثرات سميت متفاوتي را در دو دماي مورد آزمايش نشان داد، بقاي متاناپلي‌ها در طول قرار گرفتن در معرض داينوفلاژله‌هاي‌ سمي در دماي بالاتر به‌طور قابل‌توجهي كاهش پيدا كرد. نتايج اين آزمايش‌ نشان مي‌دهد اثر بيوتوكسين داينوفلاژله Ostreopsis در دماي بالاتر بيشتر شده و قابليت كشندگي اين ميكروجلبك افزايش مي‌يابد. يافته‌هاي اين پژوهش با توجه به پتانسيل بالاي اين‌گونه در ايجاد شكوفايي جلبكي مضر و توليد سم و احتمال مرگ‌ومير موجودات آبزي به‌وضوح اهميت شناخت داينوفلاژله‌هاي بنتيك و نياز به گنجاندن اين گونه‌ها در برنامه‌هاي پايش شكوفايي‌هاي جلبكي مضر (HABs) را نشان مي‌دهد.