قدرت در حكمت سياسي متعاليه با تأكيد بر انديشه امام خميني

قدرت از مفاهيم بنيادي علوم سياسي است و از اين رو ضرورت دارد ديدگاه حكمت سياسي متعاليه كه مصداق بارز فلسفه اسلامي است در اين باره مورد بررسي قرار گيرد. در حكمت سياسي متعاليه كه امام خميني هم از حكماي همين منظومه فكري است، تعريف قدرت عبارت است از «اقدام در صورت اراده» در حالي كه علوم سياسي رايج، قدرت را «تحميل اراده الف بر ب» مي‏داند. مسئله مقاله تبيين محورهاي قدرت بر اساس تعريف قدرت در حكمت سياسي متعاليه است. بر اين اساس در مقاله حاضر در چند محور راجع به قدرت بر اساس ديدگاه حضرت امام خميني كه بيش از بيست سال به تدريس حكمت متعاليه اشتغال داشته و انقلابي مردمي و اسلامي را رقم زده و در شرايطي پيچيده كشور را اداره كرده سخن گفته شده است؛ اين محورها عبارتند از: مفهوم، مباني، منابع، سطوح، ساحات، كارگزاران و اهداف قدرت. روشن است كه تعريف متفاوت از قدرت، در تبيين اين محورها به صورت مستقيم تأثير دارد. مقاله با بهره‏گيري از چارچوب مفهومي دو فطرت؛ يعني فطرت مخموره و فطرت محجوبه و الگوي تحليل علل اربعه به سامان رسيده است. چارچوب مفهومي دو فطرت به مقاله امكان بررسي نظريه‏هاي رقيب را كه مبتني بر تعريف رايج از قدرت‏اند مي‏دهد. استفاده از چارچوب مفهومي بومي و اسلامي دو فطرت و ارائه نگاهي نسبتاً جامع به قدرت متعالي از منظر امام خميني از نوآوري‏هاي مقاله حاضر است. مقاله با استفاده روش دلالت كه در دانش منطق مطرح شده، انجام يافته است. واژگان كليدي: امام خميني، حكمت سياسي متعاليه، علل اربعه، دو فطرت، قدرت متعالي، قدرت متداني.