بررسي اصول و مباني وحدت امة مسلمه

بي‌گمان نخستين منادي وحدت و تقريب ميان مذاهب اسلامي و به طور كلي امت اسلامي قرآن كريم است. در مجموع، قرآن در بيش از 50 آيه به موضوع وحدت، اختلاف و روشهاي پيش‌گيري از آن و چگونگي ايجاد اتحاد اشاره مي‌كند كه بيانگر اهميت اين موضوع از منظر قرآن مي‌باشد. همچنان پيامبر گرامي اسلام(ص) همواره در آموزشها و تعاليم عاليه اي خود و حتي در عملكرد خود نيز، در جهت نفي تفرقه و اختلاف و تحكيم پايه‌هاي وحدت و انسجام اسلامي و همچنين جهت برقراري اخوت و همدلي و همبستگي ميان مسلمانان و تفاهم با غيرمسلمانانِ غيرمعارض از اهل كتاب و غيره نيز گام برداشته و تلاشهاي فراواني كرده است. در حالي كه به صراحت از جانب خداوند حكيم آيات و رهنمودهايي براي تحقق اين اصل اساسي و حيات‌بخش در ميان امت اسلامي نازل شده است، وهمچنان با ظهور اسلام، جرقه هاي اوليه ي تمدن اسلامي زده شد كه با تأسيس حكومت اسلامي توسط حضرت محمد(ص) شكل رسمي به خود گرفت. اين تمدن تا اواسط دوره ي امپراطوري عثماني، علي رغم اختلافات و فراز و نشيب ها روزگار درخشاني را پشت سر گذاشته بود.اما فروپاشي اين امپراطوري، آغازگر فرايندي شد كه پروسه ي تمدن اسلامي را با زوال روبرو ساخت. پس از انقلاب اسلامي ايران در سال 1357 و گسترش بيداري اسلامي متعاقب آن كه تا امروز نيز ادامه دارد؛ وحدت واراده ي مسلمانان در جهت تأسيس تمدن اسلامي برانگيخته شده است. با اين وجود، عوامل ساختاري و ماهيتي خاصي وجود دارد كه ساخت تمدن نوين اسلامي را به تعويق انداخته است. در پهلوي مباني و راهكارهاي نظري وحدت اسلامي، از لحاظ عملي نيز به طرح واره كارهاي خوبي در تمدن نوين اسلامي مي توان دست يافت. مانند: عدم جدايي دين از سياست، لزوم حكومت اسلامي واجراي قوانين الهي، ضرورت وجود رهبر جامع الشرايط در كشورهاي اسلامي، بكارگيري نخبه گان علمي،سياسي، اقتصادي، فرهنگي، مشاركت مردمي درتحقق تمدن نوين اسلامي، جمع آوري ميراث بزرگ تمدني اسلام و ايجاد تغييرات در شيوه هاي آموزشي و منابعي درسي در مدارس و دانشگاه ها ي اسلامي؛ شناسايي علل دروني و بيروني اختلافات و غيره مي باشد.