ارزيابي اقليم گردشگري استان تهران (مطالعه موردي: تهران، شمال تهران، مهرآباد، دوشان تپه و آبعلي)

یكی از بزرگترین صنایع جهان، صنعت توریسم میباشد. از مهمترین راهكارهای گسترش این صنعت در یك منطقه شناخت و بررسی آسایش اقلیمی آن در ماه های مختلف سال است. شرایط اقلیمی مقصد، از اطلاعات مورد نیاز گردشگران برای سفر میباشد. در این پژوهش با استفاده از داده های هواشناسی ۵ ایستگاه سینوپتیك استان تهران شامل ایستگاه های تهران، شمال تهران، مهرآباد، دوشان تپه و آبعلی به مدت ۱۸ سال برای دوره آماری (۱۹۸۸-۲۰۰۵) استفاده شده تا به كمك آنها به ارزیابی اقلیم گردشگری منطقه با استفاده از دو شاخص، اقلیم گردشگری ( TC) و شاخص زیست اقلیمی انسانی (اولگی) پرداخته شود. شاخص (TC) به شكلی سیستماتیك شرایط اقلیمی را برای فعالیت گردشگری با استفاده از پارامترهای میانگین حداقل دمای روزانه، میانگین دمای روزانه، حداقل رطوبت نسبی، میانگین رطوبت نسبی روزانه، بارش، كل ساعات آفتابی و سرعت باد مورد ارزیابی قرار می دهد. شاخص اولگی نیز بیانگر شرایط آب و هوایی یك ایستگاه یا منطقه از نظر آسایش و راحتی می باشد. این شاخص از چهار عنصر حداكثر دما، حداكثر رطوبت نسبی، حداقل دما و حداقل رطوبت نسبی تشكیل شده و برای دو بخش شرایط شبانه و شرایط روزانه محاسبه می شود. نتایج تحقیق نشان داد كه در تمامی ایستگاه ها، ماه می و پس از آن آوریل و اكتبر شرایط ایده ال را از لحاظ شرایط گردشگری دارا می باشند. ژانویه، فوریه و دسامبر نیز به ترتیب بدترین ماهها برای سفر به این مناطق می باشد. بنابراین فصل بهار و پاییز بهترین شرایط برای صنعت گردشگری استان تهران محسوب می شود.