بررسي تطبيقي نمودهاي خودشكوفايي وشخصيت سالم در نهج البلاغه و روانشناسي انسانگرا

افراد در جامعه با يكديگر متفاوتند. هر كدام هدف خاصي را دنبال مي كنند و براساس هدف، روش و مسير متفاوتي را در زندگي انتخاب ميكنند. برخي افراد، بسيار معتقد و مستحكم هستند و در عين حا ل كه در زندگي شخصي موفق اند و استعدادهاي وجودي خود را شكوفا كرده اند، در جامعه نيز افرادي خلّاق و حامي ديگران هستند. آنها انسانهاي كامل و خود ساخته اي هستند كه در روانشناسي انسان گرايي (نيروي سوم )، به آنها انسان هاي خودشكوفا گفته ميشود. در اين پژوهش با استفاده از روش كتابخانهاي به توصيف ويژگي هاي خودشكوفايان از منظر نظريه پردازان انسانگرا و نهج البلاغه پرداخته مي شود و در عين حال، كوشش مي شود تا معيارهاي جامعي براساس ديدگاه هاي انسانگرايان و نهج البلاغه براي خودشكوفايي ارائه گردد. با بررسي ديدگاه دو تن از نظريه پردازان بزرگ انسانگرا و ديدگاه امام علي (ع) در نهج البلاغه ، نتايج مؤيد آن است كه انسان كامل ، انساني است كه علاوه برداشتن ويژگي هاي هم چون،: ادراك بسيار كارآمد از واقعيت، پذيرش خود، ديگران و طبيعت به طور كلي، سادگي و طبيعي بودن و... مسؤوليتهايي را بر عهده مي گيرد كه فراتر از وظايف يك فرد در جامعه است. او كسي است كه در جهت تكامل فردي و اجتماعي ميكوشد. با توجه به وسعت نظر امام علي (ع) در نهج البلاغه و نظر به جامعيت آن در مورد زندگي مادي و معنوي بشر، شايسته است كه تركيب ديدگاه نهج البلاغه با ديگر نظريه هاي مطرح شده توسط بشر در زمينه خودشكوفايي استفاده شود.