پيامدهاي منفي ربا در نظام اقتصادي اسلام از منظر حضرت علي(ع) با رد نظريه‌هاي مثبت بهره در نظام اقتصاد سرمايه داري

يكي از محرمات قطعي اسلام در تمام فرقه‌هاي اسلامي، ربا خواري است. حرام بودن ربا در فقه اسلامي تقريباً از ضروريات دين اسلام تلقي مي‌شود و انكار ربا، به واقع نوعي انكار نبوت و انكار توحيد است. نظام سرمايه داري جهان به خصوص از قرن نوزدهم ميلادي به بعد از طريق تأسيس و توسعه بانك‌ها، شريان اقتصادي جهان را به دست گرفت و با قدرت نقدينگي، ساير اهداف سياسي فرهنگي و اجتماعي خود را پايه‌گذاري كرد. سيستم بانكداري نظام سرمايه‌داري، بر پايه بهره استوار است. ربا خواري به توجيه‌هاي متفاوت و مباني متعددي در اكثر نظام‌هاي مالي در اروپا و آمريكا پذيرفته شده است، كه مهم‌ترين آن تأمين سود خالص سرمايه يا تأمين كارمزد خدمات بانكي و يا جبران آن دسته از ديوني كه اقساط آن پرداخت نمي‌شود، مي‌باشد. همين رويه بانكداري در سطح كلان نظام اقتصادي از سوي دولت‌ها باعث شد تا مردم جهان نيز در معاملات اقتصادي خود با يكديگر به پديده ربا، روي آورند و ربا خواري در فعاليت‌هاي اقتصادي به صورت امري عادي درآيد در سيره علوي و همچنين روايات معتبر اسلامي اين چنان بيان شده كه ربا و رباخواري هيچ سود و نفعي براي اقتصاد جامعه نداشته و ربا خواري عاملي براي فقر و عاملي براي ركود كار و اشتغال و از بين رفتن سرمايه انسان و در حكم محاربه با خداوند مي‌باشد. در اين مقاله سعي بر اين است كه ابتدا پيامدهاي منفي ربا بر اقتصاد و توليد بررسي شده و سپس بيان خواهد شد كه در سيره اميرالمؤمنين و روايات اسلامي چه الگوهايي براي دوري از ربا بيان شده و ثانياً نظريه‌هاي مثبت بهره مورد ارزيابي و نقد قرار گرفته و سپس بيان خواهد شد كه اركان و شاخص‌هاي نظام اقتصاد سرمايه داري چه تاثيرات منفي بر اقتصاد جهاني مي‌تواند داشته باشد.