بررسي روش‌هاي رفتاري آسيب‌زا در تربيت با تكيه بر معارف علوي

همه انسان‌ها براي مطرح شدن در جامعه و دوري از انفعال، نياز به برقراري ارتباط با افراد جامعه دارند و زماني مي‌توانند با ديگران رابطه برقرار كنند كه بتوانند افكار، علايق و ذهنيات خود را در قالب رفتار، به ديگران منتقل نمايند. بنابراين رفتار كه تنها راه برقراري ارتباط انسان با محيط اطراف اوست، يكي از مهم‌ترين ابعاد زندگي انسان به شمار مي‌رود. از طرفي رفتار مهم‌ترين بستر بروز تربيت صحيح يا ناصحيح در انسان بوده و يكي از راه‌هاي دستيابي به تربيت صحيح، آشنايي با روش‌هاي رفتاري آسيب‌زا در تربيت است. با اين توصيف اين پژوهش بر آن است، با روش توصيفي تحليلي و با استفاده از متون ديني و داده‌هاي علوم معاصر به تبيين مهم‌ترين روش‌هاي رفتاري آسيب‌زا در تربيت با تكيه بر معارف علوي بپردازد. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه مهم‌ترين اين روش‌ها؛ تنبيه، تشويق نابه‌جا و جدال بوده و راه‌كارهايي همچون رعايت اصول تنبيه و تشويق و به كار گيري آن در زمان و مكان خود و دوري از برخورد خصمانه با كودك مي‌توان ارائه كرد.