بررسي رابطه بين هوش هيجاني و هوش معنوي با هوش سازماني

با ظهور عصر اطلاعات و ارتقاء ارزشمندي ارتباطات انساني و بروز موقعيت‌هاي استراتژيك سازماني، نظريه هوش عاطفي رشد چشم گيري يافته و از مباحث پر طرفدار سازماني شده ‌است. همچنين، هوش معنوي نوعي سازگاري و رفتار حل مشكل است كه فرد را در جهت هماهنگي با پديده هاي اطراف و دستيابي به يكپارچگي دروني و بيروني ياري مي نمايد و باعث بهبود عملكرد مي شود. از طرفي سازمان مجموعه اي از مرزهاي نسبتاً شناخته شده، يك نظام خاص، سلسله مراتب اختياري، سيستم هاي ارتباطي و سيستم هماهنگ كننده اعضاست. بسياري از دانشمندان براي سازمان ها نوعي قابليت و توانايي به نام هوش سازماني قائل هستند كه تركيبي از هوش ماشيني و هوش انساني است. بديهي است همچنان كه در دنياي پر طلاتم بشري انسان هايي كاراتر خواهند بود كه از درجه هوشي بالاتري برخوردار باشند، قطعاً در دنياي سازماني نيز وضع به گونه اي است كه مديران سازمان ها براي پويايي و افزايش كارايي سازمان خود راهي جز بهره گيري از اين جريان هوشمند ندارند. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسي رابطه بين هوش هيجاني و هوش معنوي با هوش سازماني است. جامعه آماري اين پژوهش را كليه كاركنان بيمارستان زينبيه شيراز در بر مي گيرد، كه از ميان آنها 80 نفر به عنوان نمونه انتخاب شده اند. ابزار اين پژوهش شامل پرسشنامه هوش هيجاني ماير و سالوي، هوش معنوي كينگ و هوش سازماني آلبرخت مي باشد. نتيجه حاصل از آزمون اين پژوهش نشان داد كه بين هوش هيجاني و هوش معنوي با هوش سازماني در بيمارستان زينبيه شيراز رابطه اي برقرار نيست.