تطبيق سازگاري با كم آبي بر اساس تئوري بنياني (مطالعه موردي: استان چهارمحال و بختياري)

با توجه به شرايط اقليمي و جغرافيايي بخش وسيعي از كشور جزء مناطق خشك و نيمه خشك قرار دارد. كمبود بارش، محدوديت منابع آبي، تغييرات اقليمي و وقوع خشكسالي هاي متناوب در دو دهه اخير، بخش كشاورزي را بعنوان پر مصرف ترين بخش استفاده كننده از منابع آب با چالش جدي مواجه نموده است. كشاورزي به طور ذاتي به تغييرات آب و هوايي حساس است، به همين دليل فعاليت هاي كشاورزي بايد سازگار با اين تغييرات و كم آبي باشند. سازگاري راهي براي كاهش آسيب پذيري، افزايش انعطاف پذيري، افزايش مقاومت، تعديل خطرات ناشي از آثار تغييرات آب و هوايي بر زندگي و معيشت كشاورزان مي باشد. هدف اصلي سازگاري با كم‌آبي، اطمينان از حصول تناسب هم‌زمانِ توسعه و ظرفيت‌ها ا ست. در اين تحقيق راهكارهاي سازگاري با كم آبي در بخش كشاورزي در استان چهارمحال و بختياري به كمك تئوري بنياني مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان داد كه رفتار كشاورزان در مواجه با كم آبي در چهار طبقه مديريت مصرف آب در مزارع و باغات، تغيير در عمليات كشاورزي (مديريت در زراعت و باغات) مديريت اقتصادي و مديريت اجتماعي قرار مي گيرد.