گذار از مديريت دولتي به مديريت مشاركتي در شبكه هاي آبياري و زهكشي

با توجه به چالش هاي پيش روي آب در ايران، نياز به مشاركت كشاورزان براي بهبود كارايي و عملكرد مديريت منابع آب، هسته اصلي سياست آب كشاورزي كشور را تشكيل خواهد داد. از اين رو انتقال مسئوليت ها از سوي سياست گذاران به عنوان روشي براي كاهش فشار بر منابع مالي دولت ها، بهبود عملكرد كشت آبي و اطمينان از پايداري بلند مدت سيستم هاي آبياري در نظر گرفته مي شود. واگذاري مديريت شبكه هاي آبياري به مصرف كنندگان آب يك حركت جهاني است كه در روند تكوين آن نقش دولت ها در امر بهره-برداري و نگهداري شبكه ها كاهش يافته و در عوض تشكل هاي محلي مصرف كنندگان آب اختيار مديريت و بهره برداري و نگهداري شبكه را در دست مي گيرند. در واقع هدف مديريت مشاركتي و گذار از مديريت دولتي به مديريت مشاركتي در شبكه هاي آبياري و زهكشي، فراهم نمودن ساز و كارهاي لازم جهت افزايش مشاركت كشاورزان در تصميم گيري ها و مديريت آب كشاورزي است. در اين ميان، اگرچه پارادايم مديريت مشاركتي بعنوان بهترين و كاربردي ترين گزينه اصلاح ساختار مديريت آبياري محسوب مي شود. اما بسترسازي زمينه هاي مورد نياز ايجاد تشكل هاي آب بران و مديريت مشاركتي، نياز به تدوين قوانين، ضوابط، مقرارات جامع و شفاف در ارتباط با تشكل ها و انتقال مديريت شبكه ها به مردم دارد.