بررسي تحليلي پيرامون موانع فراروي آمايش سرزمين در ايران در سالهاي قبل از 1390

برنامه‌ريزي عمراني داراي بيش از شش دهه رسمي سابقه در كشور ايران است. در اين مدت به طور عام آمايش سرزمين به تبعيت از شرايط اقتصادي، اجتماعي و سياسي همواره با تغييرات و دگرگوني هايي همراه بوده است. لذا شناخت اين تحولات براي رسيدن به راهكارهاي عملي و رفع تنگناها و موانع فراروي آمايش سرزمين بسيار حياتي مي باشد. بررسي سير تحولات آمايش سرزمين طي سال هاي گذشته (قبل از 1390) از اين واقعيت حكايت دارد كه موضوع عدم تعادل منطقه اي و استفاده از قابليت هاي سرزميني بخش هاي وسيعي از كشور همواره به عنوان يكي از مهم ترين دغدغه هاي برنامه ريزان چه قبل و چه بعد از انقلاب بوده است. به همين دليل طي سال هاي گذشته اقدامات گسترده چه در قالب طرح هاي مطالعاتي يا تدوين قوانين و مقررات صورت گرفت، اما به دلايل مختلف، اين اقدامات عقيم ماند و كماكان موضوع آمايش سرزمين و توزيع عادلانه فعاليت ها و جمعيت در پهنه سرزمين در كانون توجهات برنامه ريزان و تصميم گيران كشور قرار داشت . موارد فوق تلاش دارد تا تصويري خلاصه از تحولات برنامه ريزي كشور با تأكيد بر آمايش سرزمين و جايگاه آن طي سال هاي گذشته در نظام برنامه ريزي ارايه دهد. خلاصه اي از عدم تعادل هاي منطقه اي در كشور اشاره و مهم ترين ويژگي هاي آن فهرست ميگردد. تعدادي از مهم ترين مسايل و مشكلاتي كه در حال حاضر سياست ها و برنامه هاي آمايش سرزمين با آنها مواجه هستند، مورد تحليل و بررسي قرار گرفته و راهكارهاي رفع اين تنگناها و مشكلات نيز ارايه ميگردد .