بررسي روند تغييرات آب زيرزميني حوضه شيراز با استفاده از داده هاي زميني و ماهواره GRACE

افت سطح ايستابي و پيامدهاي آن درمناطق خشك و نيمه خشك به دليل بهره برداري بي رويه از منابع آب زيرزميني يكي از چالش هاي پيش رو در سال هاي آينده خواهد بود. از اينرو در اين پژوهش به بررسي وضعيت آب زيرزميني در حوضه شهر شيراز در طي دوره آماري 27 ساله ( 1372- 1399) پرداخته شد. بررسي سري زماني تراز سطح ايستابي حاصل از چاه هاي پيزومتري با استفاده از آزمون من كندال نشان دهنده روند معني دار كاهشي در سطح 95 درصد مي باشد. با استفاده از آزمون پتيت نقطه تغيير روند خرداد ماه 1381 تعيين شد بطوريكه روند منفي تغييرات سطح ايستابي بعد از اين تاريخ به 8/2 برابر دوره قبل از خود افزايش يافته است. همچنين امكان كاربرد داده هاي حاصل از ماهواره GRACE به منظور پايش سطح آب زيرزميني مورد بررسي قرار گرفت. نتايج حاكي از دقت بسيار خوب ( NRMSE 10%) سري هاي مختلف( JPL، CSR، GFZ و MASCON ) در تخمين تغييرات سطح آب زيرزميني مي باشد هرچند كه سري داده هاي CSR و JPL از دقت بالاتري برخوردار بودند. بررسي داده هاي بارندگي در حوضه نشان داد كه بارش داراي روند معني دار نمي باشد. هرچند روند افزايشي جمعيت در حوضه و نبود منابع آب سطحي منجر به افزايش چشمگير برداشت از منابع آب زيرزميني گرديده است كه در برنامه ريزي ها پايداري سرزمين بايستي مورد توجه جدي مديران قرار گيرد.