تبيين جايگاه منابع طبيعي و محيط زيست در الگوي اسلامي ايراني پيشرفت

با افزايش توان فن­آوريها در قرن گذشته، بهره­برداري از منابع طبيعي افزايش يافته و تعادل زيست محيطي در سطح جهاني، دچار آشفتگي­هاي بيشماري شده است. ريشه اصلي آن را، تفكر­هاي تك بعدي و رشدگرايانه بشر مدرن مي­توان دانست، كه با نام ترقي و پيشرفت مادي، زيست­بوم جامعه جهاني را دستخوش تغييرات بنيادي نموده است. كشور ايران به تبعيت از الگوي رايج جهاني، نيز از اين حيث مستثني نبوده و ذخاير طبيعي­اش، كه پايه اقتصاد و شكوفايي يك ملت به شمار مي­آيد را با چالش‌هاي جدي مواجه ساخته است. اكنون، جامعه بين الملل، تنها راه حفاظت از محيط زيست را، ياري جستن از دين مي­داند. اين مقاله، مي­كوشد تا نتايج پيروي از الگوي متداول توسعه غربي را در حوزه منابع طبيعي، و شاخص­هاي پايداري محيط­زيست از ديدگاه دين اسلام بررسي نمايد. براي اين منظور، ديدگاه صاحب­نظران در اين حوزه به طور عميق بررسي و نتايج نشان داد كه ارزش­هاي ديني، به دليل برخورداري از پشتوانه اخلاقي، نقش اساسي در پايداري محيط­زيست ايفا مي­كند. دين، نگاه ويژه اي به طبيعت دارد و داراي تعريفي خاص از انسان و ارتباط تنگاتنگ مابين آنهاست. بر اين اساس الگوي مورد پذيرش ما در جامعه، مطابق با شرايط بومي و مبتني بر آموز ه­هاي ديني اسلام مي­باشد. گام­هاي پيشنهادي براي رسيدن به اين هدف عبارت­اند از: رعايت تعادل در سياست­گذاري­ها، ، تأكيد بر آگاه­سازي افراد، تعهد و مسئوليت پذيري مشترك افراد جامعه، بر پايه عدالت­گستري، خدا­محوري، مشاركت عموم مردم در تصميم گيري­ها و به كارگيري مسئولين با تدبير، دلسوز و آينده نگر