نقش فلسفه در شهرسازي اسلامي و ايراني

شهرسازي اسلامي و ايراني موضوعي است كه سال ها از سوي جامعه علمي و مسئولين كشوري مورد تأكيد قرار گرفته است و صاحب نظران بر اين عقيده اند كه ديگر شهرسازي وارداتي جوابگوي نياز مردم و جامعه امروزي نمي باشد و بايد شهرسازي و معماري متناسب با فرهنگ، انديشه ها، ايدئولوژي ها و ارزش هاي مردمي ارائه شود. امروزه در كشور ما بخش عمده شكل گيري شهرها، نتيجه يك فرايند تصميم گيري و هماهنگ و از پيش حساب شده نيست بلكه انبوهي از كنش و واكنش هاي گوناگون و نيروهاي مختلفي شهرهاي ما را تحت تأثير خود قرار داده اند. در بسياري از موارد نظرياتي كه از كشورهايي ديگر وارد كشور عزيزمان مي شود نظرياتي هستند كه در كشورهاي مبدأ هم ارزشمند نيستند و با شكست روبرو شده اند. در برخي از فعاليت هاي شهرسازي به مقولات اسلامي و ايراني پرداخته مي شود ولي اين فعاليت ها به صورت متداوم و متوالي نبوده و گاه بر اساس تفكرات، ايدئولوژي هاي و فلسفه ي كشورهاي ديگر(كشورهاي اروپايي و آمريكايي) تعريف و اجرا مي شوند كه خود دليل اصلي ناكارامدي اين فعاليت ها مي باشد. اين مقاله بر آن است تا اهميت و نقش فلسفه در علم شهرسازي اسلامي و ايراني را مشخص كرده و مباني نظري و علوم انساني از جمله فلسفه را به عنوان پايه و اساس شهرسازي اسلامي و ايراني بر شمارد و بر اين باور است كه با تدوين فلسفه، علوم انساني، ارزشهاي ديني، شرايط محيطي و اجتماعي مي توان مسير روشن تري را نسبت به گذشته براي ساخت و بهبود فضاي شهرها به ارمغان آورد.